'De Kaap blijft mijn favoriete krantje'

LANGBROEK Mevrouw van Doorn (96) leest al zeventig jaar de Doornse Kaap. ,,Een fijne krant die ik iedere week opnieuw nieuwsgierig en met heel veel plezier lees", laat ze weten. Ze vertelt hoe ze in feite is opgegroeid met deze lokale krant en haalt herinneringen op van lang geleden.

John Beringen

,,De Kaap werd vroeger gedrukt bij drukkerij Ruitenbeek", zo begint ze. ,,Mijn zwager, Jan Harteman, ging daar net na de oorlog werken als letterzetter. Naar wat ik daarover hoorde, was dat een heel intensief werk. Hij moest ieder woord letter voor letter in kleine framepjes plaatsen en zo zin voor zin de artikelen opbouwen. Daar waren natuurlijk meer mensen mee bezig en de mop is dat Jan, iedere keer als de nieuw editie verscheen de krant heel kritisch doorkeek. Als hij dan zag dat één van zijn collega's een fout had gemaakt, kon hij daar een beetje gepikeerd over zijn. De technieken zijn inmiddels natuurlijk veranderd waardoor het vervaardigen van een krant tegenwoordig technisch een stuk eenvoudiger is geworden."

DIGITAAL Van de digitale versie wil mevrouw Van Doorn niets weten: ,,O, nee! Dat hele digitale gebeuren is aan mij niet besteed. Ik hoor daar uiteraard veel over van mijn kinderen en mijn kleinkinderen en het zal allemaal ongetwijfeld veel voordelen hebben en gemak bieden, maar ik wil gewoon een papieren krant lezen. Ik wil lekker rustig kunnen bladeren, alles goed kunnen bekijken en terugbladeren."

Ze vertelt dat haar man bij het Utrechts Nieuwsblad werkte. ,,Dat was ook een krant die ik graag las", laat ze weten. ,,Daarin trof je ook altijd veel nieuws aan uit deze regio. Maar het werd totaal anders toen het Utrechts Nieuwsblad opging in het Algemeen Dagblad. En die krant kan mij niet bekoren."

Ze neemt even een slokje koffie en vertelt verder: ,,Het hoort ook allemaal een beetje bij deze tijd, hè? Het rommelt regelmatig in de krantenwereld. Kranten verdwijnen of fuseren en daar zal ongetwijfeld een noodzakelijke of praktische reden voor zijn, maar van mijn vertrouwde Kaap blijven ze af." Dit laatste zegt ze met een brede glimlach. Ze heeft haar hele leven in Langbroek gewoond. Is het dorp veel veranderd? ,,Ja en nee... Langbroek is natuurlijk inmiddels uitgebreid met de nodige nieuwbouw, maar het is desondanks een kleine hechte gemeenschap gebleven. Men heeft wat meer oog voor elkaar en steekt ook snel een handje uit als dat nodig is."

Als voorbeeld haalt ze de kliko aan die van tijd tot tijd aan de weg gezet moet worden. ,,Nou ben ik in de loop der jaren fysiek behoorlijk achteruit gegaan en zo'n kliko verrijden is dan een zware klus. Een buurman van mij drukte mij op het hart dat ik mij daar niet mee moest vergalopperen en die zet iedere week dus de kliko voor mij aan de straat. En als die geleegd is, zet hij hem weer netjes hier achter neer. Nou wil ik andere kleine dorpen niet teniet doen, maar dit is iets wat typisch bij Langbroek hoort. En je merkt dat ook als de kerk iets organiseert met de kerst of pasen. In de eerste plaats gedenken wij vanzelfsprekend deze bijzondere gebeurtenissen, maar het is ook een sociaal gebeuren waarbij we weer wat bijpraten en nieuwtjes uitwisselen. En natuurlijk... de groep ouderen wordt steeds kleiner, maar er komen ook weer veel jongeren bij die zich helemaal thuis voelen in de Langbroekse sfeer."

REGIO Op de salontafel ligt de nieuwste editie van De Kaap. ,,In Langbroek gebeurt niet zo bar veel dus dan valt er ook niet veel over te schrijven", laat ze weten terwijl ze op de krant wijst.,,Maar ik ben ook bijzonder geïnteresseerd in wat er allemaal in Doorn en de rest van de Utrechtse Heuvelrug gebeurt en in die behoefte wordt ruimschoots voorzien. En eerlijk is eerlijk: Doorn, Maarn, Driebergen, Leersum en Amerongen zijn dorpen waar ik ook veel herinneringen aan heb, dus het is evengoed interessant om te lezen wat daar wel of niet gebeurt. "

Ze pakt de krant op en bekijkt de voorpagina om vervolgens op te kijken. Het lijkt alsof ze ergens over zit te piekeren. Dan laat ze weten wat haar bezighoudt: ,,Wil je doorgeven dat ze De Kaap niet moeten opdoeken?" Ik beloof het waarop een brede glimlach verschijnt.