Ingezonden: open brief aan burgemeester Naafs

Geachte heer Naafs,

Ons geweten zou aan ons blijven knagen als wij u deze brief niet geschreven hadden. Het is het maximale wat in onze macht ligt om zo snel mogelijk een einde te maken aan de onzekere situatie rond de familie Camara. Na 11 jaar asiel zoeken in Nederland dreigen Mohammed, Lamine en hun moeder uitgezet te worden. Er is een oplossing voorhanden. Wij vragen u voor die oplossing te kiezen. Nu niets doen, is stilzwijgend instemmen met het kille voornemen om twee leuke en bijzondere - in onze ogen - Nederlandse kinderen een onzekere toekomst in te sturen. Wij hopen van harte dat u dit eveneens onacceptabel vindt. Dringend vragen wij u dan ook om uw maximale bijdrage te leveren, zodat uitzetting van de familie Camara voorkomen wordt.

Wij zijn de leiders van het voetbalteam waarvan Mohammed Camara deel uitmaakt. Mohammed hebben wij leren kennen als een lieve, vriendelijke, sociale en talentvolle jongen. Voetballend is hij in staat de onzekere en problematische thuissituatie te vergeten en veel plezier te beleven aan trainingen en wedstrijden. Een prachtig ventje, krachtig, optimistisch en van goede wil. Wij wisten van de onzekerheid over een definitief verblijf. Ons vertrouwen dat het ooit goed zou komen, was gebaseerd op de menselijkheid en beschaving, waarop wij ons in dit land zo graag voorstaan.

Het lijkt nu anders te lopen: uitzetting dreigt. Vooropgesteld, ook wij waarderen de regels, procedures en letterlijke en figuurlijke grenzen die onze overheid hanteert. Wij hebben echter geen waardering voor het - al dan niet als gevolg van externe factoren - gebrek aan besluitvaardigheid en duidelijkheid. Als gevolg hiervan kunnen kinderen, die hier geboren zijn, het land uitgezet worden naar een voor hen onbekende plek. Kinderen mogen geen slachtoffer worden van onze besluiteloosheid. Hier hebben zij hun leven, hier hebben zij hun vrienden, hier hebben zij hun wortels. Hier heeft Mohammed de voor hem noodzakelijke medicijnen. Beide jongens spreken en schrijven de Nederlandse taal, niet de taal die wordt gesproken in het land waar hun moeder is geboren. Wij gunnen alle kinderen hetzelfde als wij onze eigen kinderen gunnen: het allerbeste. Wij hopen dat dit voor u niet anders is.

Mogen wij een appel doen op uw menselijkheid en medeleven en u verzoeken al uw macht en invloed uit te oefenen om de familie Camara een menswaardige toekomst in Nederland te geven? Een negatief besluit over een definitief verblijf, zal blijven voortbestaan als een gemiste kans. Neemt u alstublieft uw verantwoordelijkheid en wendt u al uw macht en invloed aan om deze kinderen een goede toekomst te geven. Mohammed en zijn broer hebben er op geen enkele manier zelf ooit voor gekozen in deze situatie verzeild te raken. Zij zijn hun moeder net zo dierbaar als uw kinderen u en onze kinderen ons. Laten we Mohammed en Lamine daarom net zo behandelen als wij zouden willen voor onze eigen kinderen.

Een geringe inspanning wellicht voor u, maar één met een grote positieve gevolgen. De menselijke maat, meer vragen we niet. En u kunt er een doorslaggevende rol in spelen. Wij rekenen op u.

Vriendelijke groet,

Diederik Molier en Thed van der Gun

leiders van de D2 van DEV Doorn