‘Ik zie weinig licht aan het einde van de tunnel’

Als een zwaard van Damocles hangt het al jaren boven Maarn. Ongeveer in het midden. Jaren is gesproken over het verbreden van spoor en snelweg. De splijtlijn van Maarn.

Bewoners, belangengroepen en voor dit doel opgerichte verenigingen hebben alternatieven en plannen aangedragen. Informatie bijeenkomsten met fraaie brochures, wanden vol tekeningen van detail tot ‘artist-impression’ Zelfs het verschil in het geluid van een trein langs een klein, middel of groot scherm werd hoorbaar gemaakt. Steeds weer nieuwe voorlichters en rappe sprekers van Waterstaat en spoormaker Prorail gaven antwoord op scherpe vragen. Alles, maar dan ook alles is besproken en in de loop van de tijd tot de laatste komma afgeprocedeerd. Het is een voorrecht om in Maarn te mogen wonen. Ja, we zijn verwend. Er is heel veel energie in gestoken door de inwoners van Maarn om, wat niet te voorkomen was, dan zo goed mogelijk te laten verlopen. Van alle plannen, initiatieven en alternatieven is niets overgebleven. Spoor en weg worden breder op de bestaande plaats om te voorkomen dat Nederland nog meer tot stilstand komt. Als pleister op de wonden was er op het laatst een genereus gebaar. Een extra tunnel voor fietsers en voetgangers bij de Bakkersweg. Een veilige weg naar school voor onze jongste inwoners. Een troosttunnel als doekje voor het bloeden.

Nu zijn we verder. De ambtenarij is uitgepraat en de grote spoor- en asfaltbouwers hebben de macht. Vorige week is de trap tussen station en snelweg gesloopt. Deze week zijn de tunnels afgesloten. Niet voor een weekje of iets langer, nee voor een half jaar! Te voet en met de fiets aan de hand is via een hindernisbaan langs hekken, door kuilen en over rijplaten de andere kant nog net bereikbaar. De tunnel bij de Bakkersweg blijkt een dooie mus. Die komt er niet. Ben benieuwd hoe dat straks in Maarsbergen zal gaan. Daar is nu in de spitsen al vrijwel niet door te komen. Ik hoop maar dat daar gemaakte afspraken wel worden nagekomen. Maar voorlopig zie ik weinig licht aan het einde van de tunnel.

Gerrit Oskam,

Maarn