Huizen op de Heuvelrug: Capannella

1 april 2010 om 00:00 Nieuws

Aan de rand van het landgoed van Huis Doorn staat het pittoreske Capannella. Op een zonnige dag leidt Daniëlle Cuppens me zichtbaar gelukkig rond in ‘haar huisje’ op het landgoed. Dat zij alle redenen heeft om blij te zijn, blijkt als we binnen zijn. De woning is een en al sfeer, met lichte houten planken vloeren, strak gestucte muren en glanzend geschilderde balken plafonds. Gaskacheltjes branden in elke kamer en verwarmen het huis ouderwets gezellig. Door de glas-in-loodramen, kijk je uit op de hertjes die aan de achterkant van Huis Doorn vredig in de wei staan te grazen. Het huis is omringd door een eenvoudige tuin, met gras, beukenhagen en bomen. Daniëlle: ,,Het is eigenlijk een hele villa, veel groter dan je van de straat gezien zou denken. Ik vind het heel comfortabel, alles is van binnen en buiten zó mooi gerestaureerd door de Rijksgebouwendienst.” Drie jaar duurde de hele renovatie, die net klaar was toen Daniëlle er in maart 2009 introk. Beneden heeft ze een ruime hal waar de piano staat, een studeerkamer en een huiskamer met uitzicht op Huis Doorn, aan de achterkant van het huis een woonkeuken en een badkamer. Boven zijn drie slaapkamers voor Daniëlle en haar twee kinderen Josephine en Loïc.

DOORN - Daniëlle Cuppens woont sinds een jaar in de gerenoveerde voormalige dienstwoning van Huis Doorn: Capannella. Een sprookjesachtig huisje met een idyllische ligging. ,,Mijn buren zijn de hertjes van Huis Doorn en keizer Wilhelm in zijn Mausoleum.” door Gizella Komondy

Rijksmonument

Het verhaal over hoe zij hier terecht is gekomen, is al even bijzonder als het huisje zelf.

Daniëlle: ,,Na mijn scheiding, nu bijna drie jaar geleden, kon ik geen kant op. Bij de woningbouwvereniging moet je jaren op de wachtlijst staan voor je een huis krijgt en ik had geen geld om een huis te kopen. Ik heb een jaar lang in een klein huisje gewoond aan de Dorpstraat, waar ik met mijn twee kinderen samen op één kamer sliep. Na ruim een jaar tobben, dacht ik van de weersomstuit: ‘Stel dat ik het helemaal voor het kiezen had, waar zou ik dan willen wonen? Op een landgoed, bedacht ik me. En, met al die landgoederen in de omgeving zou mijn wens te vervullen moeten zijn!’ Ik ben toen gaan rondvragen. Mijn buren wezen mij erop dat op internet een huisje op de Molenweg te huur werd aangeboden. Ik ben er direct op mijn fietsje heen gesjeesd.

Het bleek Capannella te zijn, een voormalige dienstwoning die bij het landgoed van Huis Doorn hoort. Helaas: het bleek al verhuurd, maar het huisje liet me niet los: dáár wilde ik wonen. Op mijn zoektocht ontdekte ik dat het van binnen en van buiten een Rijksmonument klasse A is. Het betekent dat er niets permanent aan veranderd mag worden. Dat is mijn geluk geweest: de mensen die het aanvankelijk zouden huren, wilden te veel verbouwen. De huur ging daarom niet door. De Rijksgebouwendienst wilde een huurder die begrip had voor de cultuur- historische waarde van Capannella en mede vanwege mijn achtergrond als kunstenaar en docent in het kunstonderwijs voldeed ik aan de voorwaarden.”

Sprookje

Bijzondere details zijn er te over aan dit huisje. Het meest in het oog springend zijn de boomstammen die als pilaren de overstek aan de kant van de Molenweg ‘stutten.’ Ze geven het huisje de uitstraling van een boswachtershuisje. Leuk om te weten is het feit dat de huidige achterkant vroeger de voorkant van het pandje was. Het houten plafond van kraaldelen in de hal en de glas-in-lood-ramen aan de zijkant zijn ook heel mooi. En: ‘last but not least’, op de eerste verdieping is een klein, vierkant raampje in een diepe kast. Van daaruit kan je een klein vogelhuisje dat tegen één van de houten pilaren vast gespijkerd is, in de gaten houden.

Wie dat daar gemaakt heeft en waarom weet Daniëlle niet. ,,Er zijn nog veel verhalen te ontdekken aan dit pandje. Het is heel bijzonder om hier te wonen en het voelt echt helemaal als ‘thuis.’ Het is onvoorstelbaar, maar alles klopt: ik fantaseerde dat ik het liefst op een landgoed wilde wonen, in een gezellig huis, dichtbij het buitengebied, maar ook dichtbij het dorp. Het is alsof iemand daarboven een luikje heeft opengetrokken: dit is een schattig huisje, we zetten het dààr neer voor Daniëlle. Het is als een sprookje met een happy end.”