Over het betuttelen door de commissies

De mooiste straat van Amerongen is de Dooiweg, vind ik. Een volkomen authentiek, onbeschermd, ontroerend dorpsgezicht. Mooi, omdat de bewoners duidelijk liefde voelen voor hun huis. Vaak zijn het inventief en handig omgebouwde schuurtjes. Misschien was het er vroeger vochtig en vol schimmel. Nu is het geheel een behaaglijke oase, met kleine tuinen. Tuinen voor het plezier van de bewoners. Met een zitje, met bloemen en een plek voor de kinderen. De ligging van het straatje is uniek: vanuit het dichtgebouwde dorp naar de uiterwaarden en het Zuylesteinse bos. Of van het bos, langs de weilanden naar 'het centrum' van het dorp. En je voelt in het straatje de vrijheid van het eigen initiatief. Geen commissies die alles beter weten. Het straatje lijkt ontsnapt te zijn aan de betutteling. Te nederig voor de deskundigen, zo konden de mensen hun dromen waar maken.

En wij mogen meegenieten. Iedere woning is een jas voor de mensen die er beschutting vinden. Soms wordt een oude jas groter of kleiner of moderner gemaakt. Een oude jas krijgt daardoor allure, wordt steeds kostbaarder. Niemand haalt het in zijn hoofd om zo'n jas al dan niet goed te keuren. De jas mag er zijn, als gerespecteerde jas, zolang de gaten worden gestopt. De jas is bedoeld om te dragen, om de drager te behagen en daarnaast pas om naar te kijken.

Ik hoop dat er ooit respect komt vanuit de commissies en ambtenaren voor de bewoners van oude huizen. Dat ze zullen begrijpen waarom die mensen van hun onpraktische huizen houden, van hun plek. Dat die plek er niet in de eerste plaats is voor de toeristen die er langs lopen met hun rugzakje. Ik gun de toeristen wel hun genoegens, maar toeristen komen niet voor ons, voor de bewoners. Het zou misschien anders kunnen, als we iets delen met de toeristen, zoals de Grietmarkt. Maar die is slechts twee keer per jaar.

Als men echt iets leuks wil doen voor de toeristen, dan moet het ook leuk zijn voor de bewoners. Dan zullen de bouw-, toezicht-, zwart of witboek- en andere commissies moeten leren om de bewoners van Amerongen heel anders te benaderen. Als gelijkwaardige partners met wensen, dromen en gedachtes en niet meer als onmondige kinderen. Dat de Overstraat levendig wordt met boetiekjes, galerietjes enzo is een leuke gedachte. Maar ik weet uit ervaring dat niemand mij dankbaar is als ik op een mooie dag niets heb verkocht. Het is niet reëel, je verdient er echt niet genoeg, het is ook niet zoals het vroeger was. Mooie slogan, maar het klopt niet.

Katri Schweitzer