Max Boon, slachtoffer bomaanslag Jakarta, kent geen haat

24 oktober 2011 om 00:00 Nieuws

Die bomscherf lijkt veilig ingekapseld door zijn lichaam. ,,Ik kan er oud mee worden, al geven de artsen geen garantie'', aldus Boon. De 35-jarige consultant lacht ontspannen, praat bedachtzaam en maakt duidelijk dat de gruwelijke terreurdaad geen verbitterd man van hem heeft gemaakt. ,,De dader was zelf ook een slachtoffer'', zegt hij. ,,Het was een jongen uit een ontwricht gezin, kennelijk was hij vatbaar voor een hersenspoeling.''

DOORN - Een bomaanslag door een islamitische zelfmoordterrorist gaf een dramatische wending aan het leven van Max Boon. Op vrijdag 17 juli 2009 liep een zakenontbijt in het Marriott Hotel van Jakarta uit op een bloedbad. Zes mensen vonden de dood en tientallen raakten gewond. Boon leeft verder zónder benen en mét een granaatscherf in zijn hart. door Michiel Schaaij

Boons revalidatie bracht hem naar Doorn, waar hij een appartement deelt met zijn Indonesische verloofde, de modeontwerpster Ria Heilena Pratiwi. ,,Dit is een perfecte omgeving om een basis te leggen voor mijn nieuwe start'', aldus Boon. Stil in een hoekje zitten is er niet bij en dorpsgenoten kunnen hem op straat of bij de slager tegenkomen. Vóór de bomaanslag in Jakarta was Boon een levensgenieter en die draad heeft hij weer opgepakt. ,,Ik waardeer dezelfde dingen als voorheen, alleen het hockey moest ik uit mijn hoofd zetten."

Hoewel zijn loopbaan gewelddadig werd onderbroken, wil Boon opnieuw als consultant aan de slag in Indonesië. Ondanks de verdwaalde granaatscherf zit dat land nog steeds in zijn hart. De geboren Limburger vertrok op zijn 18e naar Leiden voor een universitaire studie Indonesische talen en culturen. Na een korte periode in dienst van het Ministerie van Buitenlandse Zaken verhuisde hij naar Jakarta, om zich toe te leggen op advieswerk. Hij volgde de politieke en economische ontwikkelingen in Indonesië op de voet en adviseerde buitenlandse bedrijven. Zodra zijn revalidatie dat toelaat, stapt Boon opnieuw in het vliegtuig naar de Gordel van Smaragd. Daar wil hij zijn werk als consultant hervatten, want ,,er moet wel brood op de plank komen."

De kans dat Boon lang Doornaar blijft is dus nihil, hoe prettig hij zich in de Utrechtse Heuvelrug ook voelt. Na zijn terugkeer naar Jakarta wil Boon zich niet uitsluitend op zijn loopbaan als consultant richten. Hij praat gedreven over het bijzondere project, dat hij met het Indonesische agentschap voor terreurbestrijding wil opzetten. Daarmee wil hij Indonesische terreurslachtoffers een gezicht geven, zodat potentiële zelfmoordterroristen met eigen ogen kunnen zien wat er is aangericht. Boon voelt geen haat tegen de 18-jarige jongeman die zichzelf in de ontbijtzaal van het Marriott Hotel opblies. ,,Dat is geen mildheid, maar realisme'', aldus Boon. Hij is ervan overtuigd dat daders van aanslagen gewone mensen zijn, die op een kwetsbaar moment in hun leven door een kwade genius werden gehersenspoeld. Een carrière als terreurbestrijder ziet Boon niet zitten, maar hij wil de wereld wél een stukje beter maken. ,,Al zouden we maar één potentiële terrorist bereiken, dan is het project de moeite waard.''