Omarm de herfst

Na een prachtige zomer en een minstens zo fraaie nazomer, zijn we dan toch in de herfst terecht gekomen. Het blijkt ook een goed mastjaar te zijn, met volop kastanjes, noten, eikels en volle vruchtbomen. Overal om me heen zie ik zowel volwassenen als kinderen mooie herfsttafels en herfsttaferelen maken met mos, dennenappels, larikstakken en glanzend gewreven appels en fruit. In onze keukens pruttelen soepjes van courgettes, pompoenen en bonen, buiten kleuren de bomen van groen naar geel en goud… een mens wordt er tevreden van.

Maar tegelijkertijd steken er stormen op, draaien zich kolkende windhozen naar machteloze eilanden, treft een tsunami weerloze dorpen en inwoners in verre landen. We maken het mee dankzij camera's overal ter wereld, maar kunnen niet veel meer doen dan het opentrekken van onze portemonnees. Zo kan de eigen tevredenheid (voor even) snel omslaan in een gevoel van radeloosheid over de krachten van de natuur.

Wie - zoals ik – in de herfst van zijn of haar leven terecht is gekomen, ziet, ruikt of voelt de overeenkomsten tussen de grote wereld om ons heen en de gang van zaken in de privébubbel. Hoe tevreden kun je zijn dat de grote verantwoordelijkheden van leven schenken en opvoeden achter je liggen, dat kleinkinderen je leven fleuren en kleuren, maar dat de dilemma's vooral op de schouders van je kinderen rusten! Of als je perspectief meer heeft gelegen in het veilig verder brengen van een bedrijf of organisatie door de stormen van de tijd, dat je die taken mag inruilen voor het uitstippelen van een kalmer leven als gepensioneerde?

En natuurlijk, ook hier waren er oceanen van gezondheidsleed en ziekenhuisperioden, depressies van kinderloosheid, dodelijke ongelukken, verkeerde keuzes en akelige overmacht. Dierbaren overleden, echtscheidingen werden voltrokken, leven was lang niet altijd een lolletje.

Maar toch. Wie het getroffen heeft, de kans heeft gekregen om in de herfst van het leven te komen, moet hij of zij die herfst dan niet omarmen en ervaren dat ook hier weer nieuwe uitdagingen en kansen liggen? Het tempo wat lager leggen, de zintuigen trainen om langer stil te staan bij de kleine geschenken die om elke hoek kunnen liggen, nieuwe muziek toe te laten, meer aandacht te schenken aan groei en bloei van de planten en struiken langs de weg van dagelijkse wandelingen.

Zelf herontdek ik de zegeningen van de radio, maar ben ik ook blij met de ontwikkelingen van podcasts en whatsapp. De wekker gaat zelden meer om 06.15 uur af, de televisie beheerst niet meer het ritme van de dagen, een kopje koffie of thee drink ik bewuster, ik reis niet meer op drukke tijden en geniet van al die vriendelijke buschauffeurs en conducteurs die begrip hebben voor mijn tempo. Ze zijn gevoelig voor een dankbare glimlach en zelf word ik er ook vriendelijker van. Ik omarm de herfst van mijn leven en ik nodig anderen uit niet te lang te wachten dat ook te doen.

Marjolein Copier, Lid algemeen bestuur Seniorenplatform Utrechtse Heuvelrug, 06-46492141