Minne en Dixy ruilen Driebergen in voor Zuid-Afrika: ‘Samen doen we meer’

DRIEBERGEN Minne en Dixy Veenstra vertrekken binnenkort definitief naar Zuid-Afrika. De ‘winkel op de hoek’ in Driebergen, waar zij delicatessen verkopen, is - net zoals hun woonhuis - verkocht en sluit, na 42 jaar, per 14 augustus. Dit tot verdriet van trouwe klanten in Driebergen en omgeving.

Minne en Dixy Veenstra groeiden in decennia uit tot een begrip. Zo bezorgt de postbode moeiteloos hun post uit alle windrichtingen, ook al is die slechts geadresseerd aan ‘Minne en Dixy in Driebergen’. In Zuid-Afrika gaat het al niet anders. Probleemloos kregen zij doorgang tijdens de lockdown in 2020, waar nodig van en met zowel de politie als het leger. Hun goede doelen maken opgang.

Minne, zoon van een Friese kaasmaker, ontmoette Dixy voor het eerst bij een leverantie van haar ouders, die op de bekende hoek aan de Traaij 137 een kruidenierswinkel runden, waar ook Dixy werkte. „Zij verkochten van alles, van melk tot kachelpoets, en onder de toonbank stiekem jenever”, zegt Dixy. „Mijn vader, die bovendien een melkwijk had, zag direct potentie in Minne, destijds de kok in het F.D. Roosevelthuis in Doorn. Hij kreeg gelijk.”

DELICATESSENZAAK Die ontmoeting resulteerde niet alleen in een gelukkig huwelijk, maar ook in een overname van de winkel in 1979. Minne voorzag daarbij de snelle opkomst van de supermarkten en koos voor een delicatessenzaak. Dixy: „De nieuwe winkel floreerde direct. Zijn keuze werd een hoogtepunt in ons leven, al maakten we wel driemaal een crisis door. Flink snijden in de kosten en sober leven behoedde ons in tijden van recessie voor een ondergang.”

Het vertrouwen van terugkerende klanten uitte zich na jaren in bestellingen, zoals ‘Je weet wel wat mijn vrouw wil’, of in telefonische opdrachten voor - ongeziene - kerstpakketten, volgens Dixy. „We stelden onze klanten nooit teleur”, zegt zij. „Wél hadden we zelf eens pech met een kerstpakkettenopslag in een - achteraf verkeerde - loods in de buurt. Toen we daar verse boerenpondjes toevoegden aan de pakketten, maakten muizen hiervan een waar kaaseetfeest met de nodige ravage en konden wij compleet opnieuw beginnen.” Jaarlijks bracht Minne de pakketten rond in Midden-Nederland. Dixy zat dan altijd in de aanhangwagen om pakketbeschadigingen te voorkomen.

Zijn keuze werd een hoogtepunt in ons leven, al maakten we wel driemaal een crisis door

TOEKOMST Nu Minne en Dixy gaan vertrekken, beseffen zij pas hoe groot de impact daarvan is op hun klanten. Pijnlijk getroffen laten zij dit weten met ‘Deze hoek maakt deel uit van mijn jeugd’, ‘Hoe komen wij nu aan delicatessen?’, en ‘We gaan jullie erg missen’. Het koppel bekent dat de nieuwkomers in het pand geen delicatessenwinkel openen. De kans bestaat dat hun assortiment wel elders in Driebergen een onderkomen krijgt. Naar een idee van bevriende klanten volgt er vanaf 5 juli in ieder geval een afscheid van 42 dagen met verrassingen.

Verder maken zij zich op voor hun emigratie. De hulp die zij krijgen voor Zuid-Afrika is overweldigend. „Zo is onze zeecontainer (40 voet) al voor driekwart gevuld met goederen voor uitgifte”, zegt Minne. „Daaronder bevinden zich voetbalshirts, zo’n 500 gebreide kindertruitjes voor de koude maanden, bollen wol - want we hebben de Zoeloes ook zelf leren breien - en een berg speelgoed, zoals zeven trampolines. We zitten dus qua volume aan ons maximum.” Hulp vanuit Nederland kunnen zij nog steeds gebruiken, maar nu in de vorm van donaties aan hun vorig jaar hiertoe opgerichte Stichting Helping Hands.

TOEVAL Het tweetal kwam als bij toeval terecht in Zuid-Afrika. Dixy zette haar eerste voet op die bodem toen zij haar zus bezocht, die er maanden verbleef met haar echtgenoot, een professionele golfer. „Ik werd verliefd op het land”, lacht zij. „Vooral op de mensen, de natuur en de geuren. Ik vond dat Minne dit ook moest ervaren. Toen wij in 2003 samen door de Drakensbergen wandelden, leerden wij Mozes, onze gids, goed kennen. Hij nam ons mee naar zijn gezin en familie. Zo begon een intense relatie. Eenmaal thuis hielden wij telefonisch contact. Al decennia helpen wij hen nu met van alles; hun schrijnende armoede raakte ons diep.”

(de tekst gaat onder de foto verder)

Minne en Dixy met voetbalteam de Highlanders in Zuid-Afrika. - eigen foto

Onze zeecontainer (40 voet) al voor driekwart gevuld met goederen voor uitgifte

VOETBALTEAMS Inmiddels is Dixy al bijna dertig keer heen en weer gereisd, meestal samen met Minne. Mozes overleed helaas in 2018 op 38-jarige leeftijd, maar zijn familie gaat hen evenzeer aan het hart. Mozes’ broer, die zelf ook een gezin heeft, draagt nu de verantwoordelijkheid. Hij en andere leden van de gemeenschap krijgen hulp van Minne en Dixy bij de opzet van groentetuinen en bedrijfjes en bijstand bij ziekten en onderwijs, inclusief laptops. Ook creëerden zij negen voetbalteams om drugs- en drankgebruik te helpen beperken. Spelers laten zich er spotten in oude tenues van RKC Waalwijk, Shinty en CDN, nu FC Driebergen. Minne: „Toen we eens 76 nieuwe voetbalschoenen naar Zuid-Afrika moesten krijgen, vonden we al snel een stewardess met hutkoffer bereid om dit voor ons te regelen. Alle plannen vallen of staan met medewerking.”

CORONA Tijdens de coronaperiode, waarin hun terugvlucht zesmaal werd geannuleerd, namen Minne en Dixy hun verlengde verblijf te baat en breidden zij hun hulp aan de bevolking uit. Met artsen die zij ontmoetten, ontstond wederzijdse hulp. Zo distribueerden zij vloeibare zeep voor zelf gemaakte zeeppompen en 1.800 gezonde voedselpakketten onder de allerarmsten, die door corona extra honger leden. Ook gaven zij hun bevriende kleermaker Johannes opdracht voor 1.500 mondkapjes, om deze vervolgens uit te delen in een ‘township’.

DONATIES Vier van de kinderen uit ‘hun’ Zoeloe familie doen inmiddels een universitaire studie. „We betaalden tot nu toe alles uit eigen zak”, zegt Dixy. „Nu hopen we op donaties. Creatief blijven we. Zo verwijzen we degene die een outfit nodig heeft voor een ‘graduation’ naar de lokale dominee, die tijdens de zondagdienst een gebruikt pak en overhemd draagt van een gulle Driebergenaar.”

We willen twee solide waterputten slaan in het dorp

WATERPUTTEN Minne: „Het is verder hard werken voor en met de Zoeloes, maar we hebben ook lol. Zo leren zij ons ter ontspanning Zoeloedansen. Zij swingen dan meestal op van oude autobanden gemaakte sandalen, wij op gympen. De werkelijkheid is echter hard. In sommige maanden valt er geen druppel regen. Vaak moeten zij bijna vijf kilometer heen én terug lopen om water te halen. Daarom willen wij twee solide waterputten slaan in hun dorp. Voor de realisatie van dit project hebben wij donaties nodig. Als iedereen stort op de rekening van de stichting en zo het zware leven van de Zuid-Afrikanen helpt verlichten, kijken wij nog méér uit naar onze emigratie.”

Meer informatie is te vinden op www.stichtinghelpinghands.nl, donaties zijn welkom op rekeningnummer NL02RABO0346533392.

door Hanny van Eerden

Dit artikel wordt u gratis aangeboden door de redactie van Nieuwsblad De Kaap/Stichtse Courant. Wilt u toegang tot meer artikelen? Wordt dan abonnee van Nieuwsblad De Kaap/Stichtse Courant! Kijk dan hier.