Bart Evers en vrienden 100 km.-helden!

1 januari 1900 om 00:00 Lokaal nieuws

 Na heel wat logistiek geregel tot en met vrijdagavond voor alle benodigde spullen voor tijdens de tocht (voedsel, kleding etc.), was het afgelopen zaterdag het eindelijk zover. De komende 30 uur zouden we worden bijgestaan door 2 supportteams van elk 2 personen, 1 masseur en een fysiotherapeut. Supportteam 1 van checkpoint 1 t/m 5, supportteam 2 vanaf checkpoint 5 tot de finish. De masseur en fysiotherapeut zouden constant stand-by staan. Na 1000 kilometers van training was de grote dag van de Trailwalker 2011 aangebroken. Rond half negen arriveerden wij op Landgoed Hoekelum in Ede, de start- en finishlocatie. Direct op het terrein werden wij zeer enthousiast welkom geheten door één van de hoofdorganisatoren, die ons zelfs even deed vergeten dat het was gaan regenen. Wat een ontvangst! Dit enthousiasme hebben we overigens het hele weekend bij alle vrijwilligers mogen ervaren en dat was echt heel bijzonder! Bij het inschrijven was het nog rustig, we waren goed op tijd. Na een tijdje waren we helemaal compleet en waren alle teamleden gearriveerd. We kregen bij het inschrijven ook onze nummers uitgedeeld om op onze kleren te spelden: teamnummer 88 en lopers A t/m D.Tijdens het wachten in de grote tenten was er genoeg vertier: lekker praten met elkaar, kopje koffie, een hoempapa bandje dat voor de nodige hilariteit zorgde. Ook waren er toespraken van de directeur van OxfamNovib Nederland, Farah Karimi, de Burgemeester van Ede en het lopersteam uit Birma (waar het geld voor wordt ingezameld). Inmiddels waren er ook familieleden aangekomen om ons bij de start uit te zwaaien.  Iets voor half elf moesten alle lopers zich verzamelen bij de start. De gebruikelijke ‘spannings’humor vooraf had inmiddels plaats gemaakt voor toch wel serieuze gezichten bij de meesten van ons. Nog snel even afscheid nemen van familie en vrienden en daarna het aftellen naar half elf. De regen was nog niet gestopt, maar de vooruitzichten waren goed, in de loop van de middag zou het droog worden.   De eerste 10 km liepen we in één langgerekt lint. Erg gezellig, want de contacten met de andere teams werden snel gelegd. Hier en daar ook lastig omdat je met vele lopers over smalle paadjes ging waardoor je niet zo makkelijk in je eigen ritme kwam. Maar de benen voelden goed, en de eerste kilometers trokken aan ons voorbij en daarmee maakte de gezonde spanning plaats voor genieten. Na het eerste checkpoint (10km, waar we o.a. drinken, nougatrepen en sinaasappels kregen van de organisatie) liepen wij via een prachtige route naar de ingang van het Nationale Park de Hoge Veluwe. Vlak voor de ingang lag checkpoint twee (20km). Schuilend voor de (mot)regen hebben we hier droge sokken aangetrokken en even genoten van een hapje en een drankje. Opvallend waren onderweg de aanwezige fotografen en cameraploegen. Hier en daar werd er gestopt en werden de eerste eigen foto's al gemaakt. Bij andere lopers zag je toch al de eerste vermoeidheidsverschijnselen opkomen. Het Nationale Park de Hoge Veluwe is in één woord geweldig. De natuur is daar echt prachtig. Vele vergezichten over heide en vennetjes worden afgewisseld met prachtige stukken bos. En aan de horizon zijn geen flatgebouwen, hoogspanningsmasten of UMTS-masten te zien. Een heerlijke rust komt over je, althans totdat de onverharde paden op je weg komen! Maar gelukkig stond bij checkpoint 3 (30km, Hoenderloo) ons supportteam voor het eerst voor ons klaar. Onder een party tent (de regen was nog niet gestopt) hebben wij genoten van heerlijke broodjes hamburger. Hier beseften wij ons ook direct het belang van een goed supportteam. Niet alleen voor de praktische zaken, maar juist ook voor de mentale ondersteuning zijn zij echt onmisbaar gebleken. Een heus baken (letterlijk en figuurlijk) om ons telkens op te richten. Tijdens dit traject kwamen we er door het thuisfront achter dat de tracker het niet goed deed. We liepen soms harder dan 75 km/h: we liepen weliswaar met een redelijk tempo, maar zo hard ook weer niet. Via de noordkant van het park zijn we naar checkpoint 4 (40 km, Otterlo) gelopen. Wederom een zeer mooie route, dit keer langs het jachthuis Sint Hubertus. Het spotten van wild viel helaas wel tegen, we hebben het met één haas moeten doen.  Wel viel er daar een enorme stilte en rust over ons heen. Hier gebeurde het voor het eerst dat we alle vier een poosje helemaal stil waren. Dat duurde ook weer niet al te lang, want er was nogal wat getelefoneer en geregel nodig omdat de trackers het nog steeds niet goed deden. Na een warme maaltijd (doosje noodles, erg lekker) bij checkpoint 4, schonen sokken voor sommigen, vertrokken wij voor onze laatste etappe bij licht. Ter plekke besloten we nog geen verlichting mee te nemen en die te bewaren voor checkpoint 5. Vlak voor checkpoint 5 viel de duisternis al aardig in. Dit geeft altijd wat positieve spanning. Het liep tegen elven toen wij arriveerden. De regen (wij hadden al minstens drie keer de toezegging gehad dat die gestopt zou zijn) leek de vrijwilligers hier alleen maar te enthousiasmeren. Onder luid applaus werd het volbrengen van de helft van de tocht gevierd. We zijn op de foto gezet, en na het bij elke checkpoint gebruikelijke registratieritueel (laten scannen van de code op het loopnummer op de kleding)  kwam de echte beloning in de vorm van een massage van de benen en de voeten (ik gaf het al aan, een goed supportteam is onontbeerlijk). De massagetafel nam echter zo veel ruimte in, dat de stoelen om in uit te kunnen rusten even herschikt moesten worden, anders bleef de regen, ook bij het uitrusten, ons telkens maar nat houden, waardoor we snel afkoelden. Van checkpoint 5 naar checkpoint 7 (70 km) liepen we in het donker. Geweldig voor de afwisseling, en spannend zo in het donker. Op sommige momenten liepen we alleen en dan plotseling doemden er weer ergens lichtjes op en sloten we weer aan bij medewandelaars. Wel opletten geblazen, want natte wortels zijn zeer glad en een diepe plas zie je ’s nachts zo maar over het hoofd. Het grootste gedeelte liepen we hier samen op met het team uit Birma. De nachtelijke rust werd veelvuldig verstoord door de meest bijzondere ringtones van binnenkomende Sms’jes met steunbetuigingen. Overdag waren die al super, maar ’s nachts uiteraard helemaal te gek. Hierbij dan ook een grote dank aan alle sms-ers! Bij checkpoint 6 overigens (waar het supportteam niet mocht komen) kwam het belang van het in teamverband lopen naar voren. Bij een aantal van de teamleden was duidelijk de eerste dip waarneembaar: heel stil en voor zich uit starend zaten ze tegen heug en meug aan een -met moeite en na lang wachten in de rij-  verkregen pannenkoek te knabbelen. Ook op opmerkingen werd niet of nauwelijks gereageerd. Gelukkig niet bij iedereen. Na wat peptalk en onopvallende controlevragen maakten we ons op om door te wandelen. Vlak voor checkpoint 7 moesten we nog wat vreemd waggelende lopers van een ander team motiveren, want wat zagen die er uit zeg, na bijna 70 kilometer.En dan kom je aan bij het ‘nieuwe’ supportteam (we hadden ze al gezien bij het andere supportteam bij checkpoint 5): stoelen helemaal gereed, fleecedekentje klaar, plastic voor elke stoel op de grond om 'schoon' de sokken te kunnen verwisselen, kratjes makkelijk toegankelijk voor elke loper, onvoorstelbaar wat ben je dan blij met zulke details!Na een heerlijk ontbijt met scrambled eggs (je gaat bijna denken dat het een all-inclusive tocht was), gingen we bij het ochtendgloren weer op weg voor de achtste etappe. Onze training begon duidelijk zijn vruchten af te werpen. Daar waar andere lopers toch duidelijk tekenen van (over)vermoeidheid lieten zien bleven de benen bij ons goed aanvoelen (mede door de intensieve massage). De etappe naar checkpoint 8 loopt door bos en over hei. Wederom een prachtig stuk natuur, en geloof het of niet, rond de klok van 7 werd het na zo’n 20 uur van regen en miezeren droog! En tot onze grote verrassing stond daar, naast het supportteam, tevens één van onze sponsoren ons aan te moedigen! Over meeleven gesproken! Bij checkpoint 8 (80 km) stond ons supportteam ons alweer op te wachten. Ook onze fysio en masseur waren weer vroeg opgestaan om ons even lekker te verwennen. Voor het eerst werd ook even de EHBO aangedaan om toch een paar kleine blaartjes te laten behandelen. Dit allemaal om ons voor te bereiden op etappe 9. Een etappe waar een aantal van ons tegen opzagen. De route loopt eerst over mul zand en uitgestrekte heide waarbij je het einddoel al snel in zicht hebt, maar ook ziet dat je deze niet bereikt via de kortste weg. Het blijft 10 km, maar tussen de oortjes een verraderlijke etappe. De temperatuur liep al snel op tot over de 20 graden, en met een heerlijk zonnetje bereikten wij checkpoint 9 (90 km). Ondanks het feit dat we na 40 kilometer al een stuk rustiger waren gaan lopen (we lopen immers in teamverband met verschillen in looptempo per persoon), hadden we vanaf checkpoint 9 nog zeeën van tijd om de tocht binnen 30 uur te volbrengen. We besloten dan ook bij checkpoint 9 meer dan ruim de tijd te nemen voor een pauze (veel langer dan aanvankelijk gepland en inclusief niet geplande massage(alweer!)) en hadden aan familie en vrienden inmiddels aangegeven dan we rond twee uur zouden finishen. Na een pauze van ruim 5 kwartier gingen we door. Sommigen lieten hun rugzak achter of wisselden die in voor een heupriem met waterflesjes. Anderen hielden de rugzak bewust na al die kilometers op hun rug. De laatste 10 km gingen voorbij in een roes. Zo zwaar als de 9e etappe tussen de oren was, zo makkelijk leek de laatste te gaan. We liepen in een zeer rustig tempo. Van echte vermoeidheid was bij de meesten nog steeds geen sprake, en als het er wel was geweest dan had de euforie deze zonder meer doen vergeten. 5 maanden van training, zo’n 1.000 kilometer van oefenen, alle voorbereidingen kwamen nu samen richting dat ene doel.  Door enthousiaste familieleden duurde het nog even voordat we daadwerkelijk over de finish kwamen, maar toen was het zover: onder luid gejuich van toeschouwers, maar bovenal van familie en vrienden gingen wij als team over de finish en namen wij trots ons speldje in ontvangst. Vanaf nu behoren wij tot de 100 km helden! Voor de liefhebber nog een aantal Trailwalker-2011 weetjes:Ruim 420 Walkers deden mee, ondersteund door ruim 210 Supporters. 44 Walkers liepen de tocht niet uit, dat is ruim 10% van de deelnemers. 2 teams (8 mannen in totaal) deden mee als Trailrunners; zij liepen 100 km hard. Van hen heeft één runner het niet gehaald. Een Crew van zo’n 300 vrijwilligers deed werkelijk álles voor Walkers, Supporters en bezoekers. Zij bepaalden de sfeer van het event! 6 van de 9 checkpoints werden bemand door de geweldige vrijwilligers van Scouting Nederland.Zo’n 100 vrijwilligers van het Rode Kruis behandelden samen rond de 220 Walkers. En zelfs een paar Supporters en bezoekers.  Alle producten die over waren na Trailwalker gingen naar de Voedselbank Ede. De sponsormeter staat op ruim € 413.000,- en loopt nog steeds op.   We have talked the talk and we have walked the walk. Dankzij jullie staat ons sponsorbedrag momenteel op ruim € 7.500,-. Slurp! staat daarmee bij de particuliere teams nog steeds op nummer 1. Wij willen jullie nogmaals heel hartelijk bedanken voor jullie bijdrage aan het goede doel, de onderwijsprojecten in Birma, want per slot van rekening hebben we het daarvoor gedaan. Wij hopen een volgende keer weer een beroep op jullie te mogen doen! Wij rusten even een paar weekjes uit, maar sluiten niet af zonder een dikke kus en knuffel voor onze gezinnen. Met hun onvoorwaardelijke steun tijdens onze voorbereidingen -waardoor we soms dagen heel vroeg en lang van huis waren- hebben zij ons ook meegeholpen aan het kunnen volbrengen van deze tocht.Bedankt! Team Slurp!, Jeroen van Schaik, Rinke Eigenhuis, Bart Evers en Henk Baltus

advertentie
advertentie