Boy,
Deel 1 van het drieluik: het artikel met foto over Moldavië. Het foto-onderschrift staat in het document aan het einde van de tekst.
Groeten
Jan
________________________________
Bij aankomst bij de Koninklijke BDU is dit bericht gecontroleerd op de aanwezigheid van virussen.
________________________________
Moldavië-groep kijkt tevreden terug
LEERSUM – Het was gezellig druk in het Michaëlhuis jongstleden zondag. In keurige zwarte T-shirts, en daardoor herkenbaar als deelnemer aan het ‘werkbezoek’ aan Moldavië, presenteerden de jeugd van de Leersumse kerken en hun begeleiders door middel van een korte film, een diapresentatie en een groot aantal foto’s hun ervaringen.
De belangstelling voor deze presentatie was groot. De ouders kregen de beelden te zien die bij de verhalen van hun kinderen hoorden en donateurs, die onder andere met klussen hadden bijgedragen aan de financiële basis, konden zien waarvoor hun geld werd besteed. Of het benodigde bedrag er wel zou komen was aanvankelijk best een zorg. Loek Klootwijk: ,,Het moest met kleine bijdragen groeien en dan duurt het lang voordat het vertrouwen er is. De bingo bij HDS gaf een mooie stap in de goede richting en het streefbedrag van € 20.000,- is uiteindelijk gehaald. En dat terwijl het voor veel jongeren ook nog eens examentijd was.’’
De groep van veertien kwam aan in Moldavië, één van de armste landen van Europa. Esther: ,,Dat heeft de groep in alle breedheid ervaren. Dat was één van de redenen om opnieuw naar Moldavië te gaan. Twee jaar geleden was er ook al een groep uit Leersum geweest en toen is de fundering van het opvanghuis gelegd. Daarna zijn er ook nog andere groepen aan het werk geweest. Zo werd het een internationaal project. Nu stonden er ook muren en hebben wij weer een volgende fase afgemaakt. De methode van werken is in Moldavië totaal anders dan bij ons in Nederland. Men koopt het materiaal dat op dat moment nodig is en pas als dat verwerkt is, koopt men weer nieuw. Er wordt ook niet gebouwd volgens tekeningen. Er is een soort uitvoerder – hij is geloof ik ook de dominee en de kapper – die het in zijn hoofd heeft zitten en ons vertelt wat er moet gebeuren. Dat de jongens en de meisjes hetzelfde – soms zware – bouwvakkerwerk doet, konden ze maar moeilijk accepteren, maar wij wilden dat perse zo.’’
,,Er was ook tijd voor persoonlijke contacten,’’ vertelt Esther. ,,Met het gezin waar ik was ondergebracht was het lastig praten: wij spraken geen Russisch, zij geen Nederlands. Het was dus behelpen met een beetje Engels en vooral handen en voeten. Dochter Yasmine had zichzelf wat Engels geleerd en dat bleek heel goed te helpen. Daar was ze dan ook bijzonder trots op.’’ Esther besloot haar enthousiaste verhaal met: ,,Als ik de kans krijg, ga ik zeker nog een keer terug. Om het gebouw te zien als het af is, en om het gezin nog een keer terug te zien. Want die warme ontvangst zal ik niet gauw vergeten.’’ En zij niet alleen, dat straalden alle deelnemers wel uit.
