Kolengruis gooit roet in bouwplan Amerongen

12 augustus 2010 om 00:00 Nieuws

Het geschil tussen Van Barneveld en de gemeente duurt al jaren. Inmiddels is er een mediator aan te pas gekomen. De Ameronger vertelt hoe het zover heeft kunnen komen. ,,De tabakschuur is al jarenlang familiebezit. Mijn vader heeft hier tot halverwege de vorige eeuw een kolenhandel gehad. Vanaf de jaren ‘60 is de kolenhandel niet meer actief op dit adres. Dat er sindsdien kolengruis in de grond zit, weet ik. In 2004 wilde ik beginnen met het bouwen van een seniorenwoning voor twee tantes. Dit wilde ik doen aan de kant van de Koningin Wilhelminaweg. Dit is het deel van mijn perceel waar kolengruis in de grond zit. Ik heb toen aan de milieudienst gevraagd wat ik hiermee moest doen. Zij hebben mij toen verteld dat ik het mocht hergebruiken. Mijn plan was om het op te graven en het op één plek te hergebruiken. Dat vond de milieudienst prima.”

AMERONGEN - Ameronger Sander van Barneveld wil graag een huis bouwen voor zijn twee tantes, op zijn perceel tussen de Burgemeester Jhr. van den Boschstraat en de Koningin Wilhelminaweg. De voormalige kolenhandel van zijn vader blijkt echter een dwarsligger. Volgens de gemeente is de grond vervuild en moet de bodem gesaneerd worden. Van Barneveld voelt zich op het verkeerde been gezet. ,,De milieudienst vertelde mij zes jaar geleden dat ik het kolengruis dat in de grond zit mag hergebruiken. Toen ik aan de slag ging lag het ineens anders. De grond bleek zwaar vervuild en ik mag van de gemeente niet verder met mijn bouwplannen. De bodem moet gesaneerd worden maar dat wil en kan ik niet betalen.”

Bouwstop

Van Barneveld hoorde in 2005 niets van de gemeente Amerongen over zijn plannen, en de gemeente Utrechtse Heuvelrug liet volgens hem in 2006 ook niets horen. ,,Ik dacht toen: ik heb een afspraak met de milieudienst dus ik ga beginnen met mijn bouwplan. Toen ik wilde beginnen met graven stond de gemeente op de stoep. Zij legde direct een bouwstop op. Ik heb toen verteld dat de milieudienst ervan wist en heb ze het dossier van de milieudienst gegeven. Het duurde weken voor ik een reactie kreeg. Uiteindelijk kwam een ambtenaar mij vertellen dat het van de milieudienst mocht en dat ik mocht beginnen zonder dat ik een vergunning hoefde aan te vragen. Ik heb toen gezegd dat ik een schadevergoeding wilde hebben voor de verloren tijd. De ambtenaar vertelde mij toen doodleuk dat de bouwstop in dat geval gehandhaafd bleef.”

De Ameronger liet het hier niet bij zitten. ,,De ambtenaar had een probleem want de bouwstop werd om een ongegronde reden gehandhaafd. Uiteindelijk werd mij verteld dat de bouwstop werd gehandhaafd vanwege het ontbreken van een vergunning. Ik heb toen alsnog een vergunning aangevraagd. De bezwarencommissie verklaarde bovendien dat de bouwstop ongegrond was omdat het geen besluit van het college was. Ik kon dus weer doorgaan.”

Zware vervuiling

Ook nu duurde het niet lang voordat Van Barneveld zijn werkzaamheden weer stil kon leggen. ,,Nu was het de provincie die op de stoep stond. Omdat ik was begonnen met graven en het vuil op één plek had verzameld was de grond ineens zwaar vervuild. Ik heb toen voor de vijfde keer een bodemonderzoek laten uitvoeren. Weer was de conclusie hetzelfde: kolengruis. Volgens de wet was het nu echter een nieuwe vervuiling en moet ik dat verwijderen. Dit is vreemd want er is geen natuurwet die dit ondersteunt. Ik wilde dat de provincie kon aantonen dat kolengruis slecht is voor het milieu. Ik had inmiddels al €80.000,- geïnvesteerd en het saneren van de bodem zou ongeveer hetzelfde kosten. De provincie kwam toen met een zwak bewijsje uit een leerboek, waarin wordt gesproken over de gevaren van ‘kolenstook’. Maar in mijn geval gaat het niet om het stoken van de kolen. Formeel zou je mijn situatie ‘kolenopslag’ moeten noemen, iets wat geen enkel gevaar voor mens en milieu oplevert.”

Mediation

Van Barneveld weigert nog meer te investeren in de bodemsanering. Hij voelt zich gedwarsboomd door de gemeente. Toen hij dit vorig jaar in een brief aan de gemeenteraad kenbaar maakte, kwamen de twee partijen in een mediationtraject terecht. ,,Ik ben met wethouder Robbert Waltmann en een ambtenaar in gesprek gegaan. Waltmann toonde in het eerste gesprek totaal geen interesse. In het tweede gesprek kwam hij met een oplossing die ik eigenlijk niet kon weigeren. Maar ik vertrouwde het niet en dat vertelde ik. De wethouder liep toen weg. In het derde gesprek kwam er een nieuw voorstel ter tafel. Ik zag dat het voorstel gewijzigd was zonder mijn medeweten. Dat gaf de mediator ook toe. Ik heb vervolgens een klacht ingediend over deze gang van zaken.”

Dit jaar is de bemiddeling voortgezet, maar weer zijn de gesprekken vastgelopen. Van Barneveld: ,,De wethouder heeft mij verteld dat de gemeente met een saneringsplan zou komen, plus een aantal offertes om de grond te laten saneren. De kosten voor het saneren vielen in dit plan veel hoger uit dan in de mediation besproken. De offertes heb ik nooit gezien. Ik ben dan ook niet akkoord gegaan.”

Inmiddels zitten de onderhandelingen muurvast. Van Barneveld wil nog maar één ding weten: waar is het fout gegaan? ,,Ik wil weten of dit de normale gang van zaken is. Altijd wordt er gesproken over hoogwaardige dienstverlening, maar ik zie er niets van terug. Er moet een analyse komen. De grond waar ik op wilde bouwen ligt daar nu en ik weet niet wat ik daar mee moet doen. Ik heb heel veel geld geïnvesteerd en dat ben ik kwijt. Ik ga de bodemsanering niet betalen, de grond is niet eens vervuild. Als ik het moet saneren dan zal de gemeente dat moeten betalen. Ik heb geld geleend van mijn tantes om te bouwen en dat moet ik terugbetalen. Eén en één is in dit geval min één.”

Reactie gemeente

De gemeente reageert op de zaak: ,,Over het mediationtraject met de heer Van Barneveld kunnen wij, in verband met de afgesproken vertrouwelijkheid, geen uitspraken doen. Inhoudelijk kunnen we aangeven dat de gemeente vergunning kan verlenen als de vervuilde grond op de kavel is gesaneerd. Dat is een wettelijke verplichting.”