Reünie Purworejo in Doorn

12 mei 2010 om 00:00 Nieuws

,,Op de vorige reünies kwamen mensen uit heel Nederland, van Rotterdam tot Sneek, maar ook uit Nieuw-Zeeland en Chicago’’, vertelt Hartsuiker vol trots. ,,Ondertussen is de jongste tachtig en de oudste 92 jaar, maar toch zijn we dit jaar met de grootste groep tot nu toe; vijfendertig mensen.’’

,,Het voelt na zestig jaar weer net als toen...’’ DOORN - Olga Hartsuiker (83) uit Doorn werd geboren in Surabaya, Nederlands Indië. Op zes-jarige leeftijd verhuisde ze naar het dorpje Purworejo op Midden-Java. Ze ging er naar school, maakte er vrienden en bracht er haar hele jeugd door. Totdat de oorlog hier een eind aan maakte; Hartsuiker en haar vrienden werden in interneringskampen geplaatst en verloren contact. Nu, ruim zestig jaar later, maakt ze zich klaar voor de derde reünie. Uit heel Nederland en soms ver daarbuiten komen haar toenmalige schoolgenootjes naar Doorn.

door Emma-Jane Tolenaar

,,Het begon allemaal zes jaar geleden’’, legt Hartsuiker uit: ,,Ik had de adressen van een paar vrienden van toen en besloot ze te bellen. Ik vroeg: ‘Hebben jullie zin om eens bij elkaar te komen?’. Daar reageerden ze meteen heel enthousiast op. Zelf hadden ze ook nog adressen van een paar mensen en zo waren er op de eerste reünie zestien mensen. Het was zo bijzonder! Sommigen hadden elkaar al zestig jaar niet meer gezien. Heel mooi, maar ook emotioneel.’’

De groep leerde elkaar kennen in de jaren dertig. ,,We zaten bij elkaar op school. Eerst op de lagere school bij de nonnen en later in de hogere klassen bij de broeders. Ook zaten we op de Katholieke Meisjes Vereniging, op korfbal en bij de padvinders. Soms gingen we dan met z’n allen kamperen en bij feesten was het hele dorp uitgenodigd’’, vertelt Hartsuiker met een glimlach. ,,Naast Nederlands-Indische kinderen waren er ook kinderen van Afrikaanse, Chinese en Nederlandse afkomst en we deden álles samen’’, vertelt Hartsuiker. Haar man valt haar bij: ,,Er was in dat dorp een heel kleurenscala aan mensen, maar dat maakte totaal geen verschil. Het hele dorp vormde één grote familie. De eigen cultuur ging al snel op in de gezamenlijke Indische cultuur.’’

,,Toen in de 1942 de oorlog uitbrak veranderde dat allemaal. De Japanners stopten ons in interneringskampen. Er waren kampen voor de mannen en voor de vrouwen en kinderen. De groep uit Purworejo raakte verspreid over verschillende kampen en we verloren contact. Na de bevrijding werden we door de Indonesiërs alsnog in kampen gehouden. Uiteindelijk sloten de kampen en raakte onze groep wereldwijd verspreid. Ikzelf kwam in oktober 1950 naar Nederland’’

,,Het was heel bijzonder toen we elkaar in 2004 voor het eerst weer zagen. Het voelde net als toen. We hebben enorm veel gepraat. Alle leuke, maar ook trieste verhalen kwamen weer naar boven’’, vertelt Hartsuiker

,,De mensen uit het buitenland zijn er dit jaar niet bij, maar we houden het hele jaar door contact via de computer en telefoon’’, gaat ze verder.

De rest van de groep zal op 18 mei weer samenkomen. ,,Iedereen neemt een Indisch gerecht of snack mee en we verwachten dat het weer heel gezellig wordt.”