Ingezonden: Afval in het Amerongse Bos

In onze natuurgebieden wordt minder afval achter gelaten dan in Oost- en Zuid-Europese landen, maar een enkele fles, een blikje of plastic bekertje is al te veel. Glas verteert niet en het kan tientallen jaren duren eer een blikje of plastic bekertje volledig verteerd is. Afval is niet alleen een rot gezicht, maar kan ook schadelijke gevolgen hebben voor dieren. Zo kreeg een egelopvangcentrum tientallen meldingen binnen van egels die dood waren aangetroffen of die de verstikking nabij waren, doordat ze met hun kop in een bekertje beklemd zaten. En dan heb ik het nog niet over de effecten van chemisch afval op planten en dieren.

Het is dan ook wenselijk dat de aanwezigheid van afval in een terrein zo snel mogelijk wordt doorgegeven aan de beherende instantie. Zo heb ik verscheidene keren afval gemeld aan de boswachter van Het Utrechts Landschap, maar die heeft het al druk genoeg met de vele terreinen die hij onder zijn beheer heeft. Hij wil dan ook alleen optreden als de dader bekend is. Het resultaat is dat afval blijft liggen. Aan de zuidwestrand van het Amerongse bos ligt nu al vele jaren een afvalhoop. Vrijwilligers zouden het kunnen weghalen, maar wie voelt zich aangesproken? Leden van de boscommissie van Het Utrechts Landschap hebben het al druk genoeg met het organiseren van allerlei activiteiten en de consul, die een intermediaire functie vervult tussen de Stichting en terreinbezoekers, heeft evenmin de taak om zich met het afval dat in een terrein ligt bezig te houden. Ik zou zelf het afval kunnen afvoeren met medewerking van de boswachter en de gemeente, maar een structurele oplossing van afvaldumping zou meer perspectief bieden. Allereerst zou de communicatie tussen de beheerders en gebruikers van een terrein kunnen worden verbeterd.

Bram Mabelis,

Amerongen