column

12 juni 2020 om 13:39

Snelle oorbellen

Mijn oudste dochter heeft een klushuis veroverd. Samen met haar vriend. In Gouda. Het huis kwam in bezit in covid-19-tijd. Zes weken voor hun geplande huwelijk. Dromen over gezellig met een hele groep vrienden en familie slopen en weer opbouwen waren vervlogen. Het klussen gebeurt nu voornamelijk door henzelf. Het eerste doel is om drie slaapkamers op de eerste verdieping klaar te krijgen. Eentje om te slapen, en ieder eentje om in de voorgeschreven isolatie in te werken.

Krap twee weken voor het geplande huwelijk haalden we de bruidsjurk op. In Utrecht. Dochter kwam met haar klushoofd het pand binnengevlogen. Weliswaar schoon, maar vol planningen. Voor het huis en de bruiloft. Ze zag er moe uit. Ik vroeg of ik haar kon helpen. ,,Ja", zei ze, ,,ik moet nog oorbellen." Cadeau van de oma van haar aanstaande echtgenoot. ,,En het moeten dure zijn, mag zelfs duizend euro kosten." Ze zuchtte diep.

Oma brengt huis-aan-huisbladen rond en zo kan ze geld sparen. Het is haar grote wens dat mijn dochter op de huwelijksdag door haar geschonken oorbellen zal dragen. Dochter houdt niet van goud, wel van zilver. ,,Zal ik eens kijken bij de juwelier in ons dorp?", vroeg ik, ,,dan maak ik fotootjes en app die door." Er viel een grote last van haar schouders.

Briljanten komen in onze familie niet voor. Ach, er zijn briljante momenten, maar die super dure met toewijding en ambachtelijk verworven vaardigheden gemaakte geslepen stenen, hebben wij niet in bezit.

Ik fietste bij thuiskomst direct naar de juwelier in ons dorp. Vroeg om zilveren oorbellen. Voor dat bedrag. Dat kon niet. Dan werd het wit goud. Met briljanten. ,,Ook goed", zei ik achteloos. Aan het tafeltje in de winkel tuurde ik voor het eerst van mijn leven serieus naar wit gouden oorbellen met heuse glinsters. Durfde er amper naar te kijken, laat staan ze aan te raken. Maakte snel foto’s van die dingen. Appte ze naar mijn dochter. Ze vond drie stuks mooi. ,,Als u een borg betaalt, kunt u ze wel een dagje meenemen, zodat uw dochter ze in het echt kan zien", zei de verkoopster. Vriendelijk. Dat aanbod nam ik trillend aan.

In een klein wit onbenullig papieren zakje gleden drie stuks. Een vermogen. Ik had nog nooit in een winkel in zo korte tijd zoveel geld gepind. Mijn man reed het zakje met de auto naar onze dochter in Gouda. Dochter koos een stel. Blij. Opgelucht.

Ze zal op de bruiloft nu nog mooier stralen! En oma ook. Dat zal ik zien. Ze komt. Naar de bruiloft. In corona-tijd. Oma gaat liever dood, dan dat ze dit mist.

Ellenoor Piersma