column

18 maart 2020 om 12:42

Moedertroost

De aanwezigen zwijgen. Grotendeels. Het is de wachtkamer. Van een gezondheidscentrum. Eigenlijk wil ik van iedereen weten waar hij of zij voor komt om medische hulp in te schakelen bij een vervelende, pijnlijke of ongerust makende beleving van lichaam en geest.

Natuurlijk wordt getracht de ruimte aangenaam te maken, maar die altijd bijna minimalistische stoelen waar je uitsluitend keurig op kunt zitten in het openbaar zijn functioneel, maar zitten gewoon rottig. Zeker bij tijdelijk fysiek ongemak. Ik stel me weleens een wachtkamer bij een dokter voor met heerlijke banken van stof waar je lekker in kunt ploffen. Half slapend van de koorts. Te weten dat er zojuist een schattig kind met luizen of een levenslustige student met schurft in heeft gehangen is ook geen prettig idee. Hygiëne is best een dingetje. Ook bij de dokter.

Aan de tafel zitten, zo schat ik het in, puberdochter, vader en moeder. Vader zit nonchalant in het midden. Kijkt wat op zijn telefoon. Onderuitgezakt. Lijkt geen contact te hebben met zijn buurdames. Die dames communiceren enorm, maar zeggen niets. De puberdochter is bijna versmolten met haar mobiele telefoontje. Woest beleeft ze wat er op haar scherm komt. Stevig geconcentreerd. Hard tikkend als een staccatodans van haar vingers op die ieniemienie kleine toetsen. Moeder zit rechtop. Kijkt af en toe, of beter min of meer continue boos naar haar man, waar ze blijkbaar in deze niks aan heeft. En probeert alsmaar contact te maken met haar dochter. Dochter negeert. Hartgrondig. Zij is het probleem en alleen de moeder beseft dat. Moeder heeft de leeftijd bereikt dat lachrimpeltjes verworven kunnen worden door de vreugde van het bestaan, maar haar huid staat strak. Er lijkt eenzaamheid in haar zorg voor haar kind. Soms kijkt ze vluchtig naar de andere aanwezigen in de wachtkamer. Een stille roep om steun voor haar probleem: de dochter.

Stralend heeft ze haar ooit ontvangen uit haar eigen schoot. Nu lijkt het een misbaksel te zijn. Arrogant. Dom. Onontvankelijk voor haar adviezen die moeder geleerd heeft in haar leven met ups en downs. Zoals een redelijk normaal leve gaat.

Ze worden geroepen door de dokter, staan op en lopen allemaal met hun neus dezelfde kant op. Eventjes.

Ach lieve moeder, het komt wel goed. Je dochter is even de weg kwijt. Dat kan zo gaan in de puberteit. Maar vertrouw er op dat ze op haar eigenwijze manier ooit aangenaam met je in één ruimte verkeert. Komt goed.

Ellenoor Piersma