Bep Boogaerdt-Hooning viert honderdste verjaardag

DRIEBERGEN/ZEIST Bep uit Zeist -voluit heet ze Anna Elisabeth- Boogaerdt-Hooning, die een groot deel van haar leven in Driebergen woonde, mag dan wel honderd zijn, ze wil nog wel een tijdje. ,,Ik heb een leuke vader en moeder gehad, we hadden een kano, een zeilboot. Thuis was het altijd leuk. Ik heb een goed huwelijk gehad en heel veel gereisd. Ik heb heel veel mooie herinneringen en het personeel is vriendelijk. Ik heb het naar mijn zin.’’

In haar kamer op de begane grond van Amandelhof in Zeist leest mevrouw Boogaerdt dagelijks NRC Handelsblad ,,van A tot Z.’’ ‘s Avonds kijkt ze tv en wel vijf keer per week komt ,,haar engel’’ Miep uit Bunnik op de thee met lekkere koekjes of aardbeien. 

Mevrouw is in november vorig jaar gevallen en brak toen een been. De breuk geneest helaas niet zodat mevrouw een rolstoel moet gebruiken. ,,Ik kan er gelukkig goed mee uit de voeten,’’ vertelt de goedlachse Amsterdamse. ,,Ik ben in de gemeente Amsterdam geboren, maar we woonden aan de ringvaart, in de Haarlemmermeer. Ik was de oudste thuis en had twee zussen en twee broers onder me. Die zijn allemaal al dood.’’

WETENSCHAPPER

Bep doorliep de HBS-b. ,,Ik was beter in wiskunde dan in taal.’’ Ze werd apothekersassistente. ,,Ik heb tot mijn trouwen in 1950 gewerkt bij Fey aan de Van Baerlestraat. De laatste keer dat ik naar Amsterdam ging, was die zaak helaas verdwenen.’’ Ze trouwde een dierenarts die vanwege zijn promotie-onderzoek ook scheikunde studeerde. ,,Een wetenschapper. Voor zijn werk hebben we op verschillende plekken op de wereld gewoond; in Indonesië en Frankrijk.’’ 

Het echtpaar kreeg twee dochters en een zoon. De oudste dochter was ambassadeur in Nieuw-Zeeland en is helaas overleden. De zoon trouwde met een in Australië geboren Italiaanse en woont in Perth, met de twee kleindochters. De jongste dochter -inmiddels ook gepensioneerd- woont met haar man in Spanje. 

SYRIË EN LIBANON

,,Mijn man en ik reisden ook graag. Niet vreemd dat de kinderen dat ook hebben.’’ Ze haalt een grote stapel fotoboeken tevoorschijn. Verslagen van reizen uit een tijd dat dat niet vanzelfsprekend was. Een trip met een caravan naar Syrië en Libanon, ,,dat waren toen geen oorlogslanden.’’ Ze laat een foto zien van een auto met caravan, een charmante vrouw achter het stuur. ,,Met de caravan reed ik meestal.’’

En dan zijn er fotoboeken vol van de jaarlijkse bezoeken aan de zoon in Australië. ,,Daar ben ik voor de laatste keer geweest toen ik 95 was. Alleen naar Australië gaan is nu iets teveel avontuur voor mij.’’

Eenmaal voorgoed terug in Nederland vestigde het paar zich in Driebergen. Mevrouw zat in het bestuur van Instituut Coolsma en hield de tuin bij. ,,Mijn man zou dat eigenlijk doen, maar altijd als hij een onbekende plant of dier trof, dook hij de boeken in om te vinden wat het was.’’ Ze kan er nog om lachen.

Ze borduurde heel graag, ondermeer de prachtige stoelen en een lampenkap in haar appartement getuigen daarvan. ,,De stoelen zijn halve kruissteekjes en de lamp, dat is Perzisch ajour,’’ verklaart de maakster. 

Na het overlijden van haar echtgenoot woonde mevrouw nog jarenlang met plezier in Driebergen. Vier jaar geleden kwam ze na een periode van ziekte in Amandelhof terecht. Weer opgeknapt trok ze er graag op uit. ,,Anderhalf jaar geleden ging ik een dagje met de trein naar Amsterdam. Sta ik bij de halte te wachten, weet ik niet zeker of het de goede tram is. Zegt de bestuurder: ja hoor meissie, kom er maar in. Amsterdamse humor.’’

Ze brengt veel tijd door in haar eigen appartement en drinkt dagelijks twee glazen wijn. ,,Tussen de middag een glaasje rood en ‘s avonds een witte. Dat doe ik al mijn leven lang, maar dronken ben ik nog nooit geweest. Ik geniet er gewoon van.’’