Kijk op Cultuur: Cultuurhond is verkouden

Bijna twaalf jaar lang hobbelt hij naast mij op vier poten. Snel is hij zeker en over zijn moed en trouw raak ik nooit uitgepraat. Onlangs nog haalde hij ons diep in de nacht uit bed toen er een ongewenste zaklamp rond het huis dwaalde. Maar nu is hij ziek, niet heel erg ziek, maar snotverkouden en honds-hangerig. Wij ontzien en koesteren hem natuurlijk, maar hij wil niet verzuimen. Voor hem geen Arbowet, ziektewet of andere wet die hem tijdelijk op non-actief stelt.

door Nicole van der Schaaf

U raadt het: dit gaat over mijn hond, Zomer, voornamelijk wit van kleur en vrolijk en vriendelijk van aard. Afgelopen zomer kreeg de onfortuinlijke hond een stenen tentoonstellingssokkel op zijn poot. Drie breukjes moesten door een dieren-orthopeed gerepareerd worden; dat lukte prima en Zomer loopt weer als een windhond! Maar nu durft hij zich bijna niet meer te vertonen op de Heuvelrug. Zijn stoere gedaante - klein van stuk groot van daden - rilt en trilt en de blik staat waterig op oneindig.

Hij is al jaren een bekende verschijning op de Heuvelrug; het witte hondje dat aanwezig is bij allerlei culturele manifestaties, maar ook bij de totstandkoming van inmiddels een slordige 250 cultuurcolumns voor deze krant. En omdat hij een talent heeft om altijd nét in beeld te gaan staan, staat hij als figurant op tal van foto’s. Hij leerde vooral niet te plassen tegen monumenten, beeldhouwwerken en andere uitingen van kunst en cultuur. Want een nette hond……

Op aandringen van de dierenarts in Doorn, die zijn uiterste best doet voor Zomer, bezochten wij een specialistische dierenkliniek in Wageningen, de ‘Wagenrenk’. Bijna drie uur wachten in een overvolle wachtkamer vol viervoeters met een gemiddelde aankoopwaarde tussen de 1.500 en 3.000 euro, leerde mij een lesje in ‘hondencultuur’.

Het moment dat mensen honden in hun nabijheid gingen houden hangt samen met de ontdekking dat honden nuttig konden zijn. Prehistorische grotschilderingen, o.a. te vinden in Frankrijk en Spanje, tonen aan dat honden voornamelijk voor de jacht gebruikt werden. Uit de hoogtijdagen van de Assyriërs restten ons fraaie reliëfs waarop honden te zien zijn die deelnemen aan de jacht op leeuwen. Kom daar nu nog maar eens uw Caesar voor achter de kachel vandaan halen. Geen hond meer die echt werkt. Behalve de meute honden die in deze periode af en toe een (nep)jacht mag lopen. Ooit was het aantal hondensoorten beperkt tot jagers en wakers; de jagende honden waren nog te verdelen in apporterende en drijvende honden. De ‘schoothondjes’ waren uitsluitend te vinden bij de gegoede burgerij. Op portretten van de adellijke personen, koningen, stadhouders en overige lieden die er toe deden is altijd wel zo’n elegant, aandoenlijk hondje te vinden. In de wachtkamer van de ‘dure hondenkliniek’ wist men zelfs te vertellen dat ‘hun’ hondje al te vinden is op 15de en 16de eeuwse portretten. Dat zal zeker wel, maar Zomer had er geen boodschap aan. Hij wil van zijn verkoudheid af!

Reacties: artprom@wxs.nl