Kijk op Cultuur: Schilderen bij regen en onweer
23 september 2010 om 00:00 CultuurBuiten schilderen werd pas in de tweede helft van de 19de eeuw populair en er is in de afgelopen 150 jaar al heel wat over opgeschreven. In de 19de eeuw waren het voornamelijk de Franse kunstjournalisten die op zonnige wijze over het wel en wee van de buitenschilders schreven. ‘….Op een dag, ik was nog jong en ik liep langs het ravijn van Beaurepaire, toen ik bij een kleine boerderij een oude man zag in een blauwe kiel die zat te schilderen onder een appelboom. Hij schilderde op een klein, vierkant doek, kalm, vredig, bijna zonder bewegen….’. Niemand minder dan Guy de Maupassant schreef dit in 1886 in een literair tijdschrift en het onderwerp van zijn zoete taal betrof de schilder Camille Corot. Er bestaat uit die tijd foto van Corot waarop hij in een fraai stuk natuur zit te schilderen in de schaduw van een parasol en wat oogt dát idyllisch. Maar de werkelijkheid was natuurlijk ook toen niet altijd even ideaal; ook het weer in Frankrijk zat niet altijd mee en er doen spannende verhalen de ronde over onder meer Claude Monet. Deze Franse impressionist en onbetwist de belangrijkste ‘pleinairschilder’ aller tijden, moest aan de stormachtige Normandische kust zijn materiaal met stenen en touwen verankeren om door te kunnen werken. De Normandische en Bretonse kusten hebben, ondanks het onstuimige weer aldaar, altijd een magische aantrekkingskracht gehad op schilders, ook nu nog.
door Nicole van der Schaaf
Tip: als u de ongekende schoonheid van die kusten wilt vastleggen ga dan eind september - begin oktober; het weer is er dan mild, de toeristen zijn naar huis en de schaaldieren smaken dan het beste!
Eerlijk gezegd hadden de Hollandse impressionisten het moeilijker dan hun Franse kunstbroeders. Over het algemeen is het weer in ons land toch minder geschikt om buiten te werken. ‘Ik durf mij niet buiten te wagen, want ik ben bang om te verzuipen of ten minste zeker niet thuis te komen na een modderbad gebruikt te hebben’, meldde Anton Mauve in 1864 aan zijn vriend Willem Maris. En de arme schilder Wouter van Troostwijk ( geb. 1782) moest in 1810 een buitenschilderpartij met zijn leven bekopen……
Maar, niet al die schilders uit de 19de eeuw lieten zich afschrikken door het slechte weer. Schilderes Betzy Akersloot-Berg bouwde eigenhandig een soort atelier op palen die ze stevig verankerde op het strand van Vlieland. Gehuld in oliejas en zuidwester zette Betzy zich in die kist en schilderde de Noordzeekust. Er is dus nog hoop en bedenk wel: de schilders die de zeef van de tijd doorstonden zijn de schilders die zijn dóórgegaan. Weer of geen weer.