Lang leve de Koning

Enkele weken geleden was het alweer zo ver. Het blaadje van de Oranjevereniging pronkte in mijn brievenbus. Erg lang heeft het blad daar niet gehangen. Met dezelfde elegantie is het vrijwel direct in de papierkliko belandt. Het koningshuis heeft een puur symbolische status, meer eigenlijk niet. Bovendien staat het blad echt vol met reclame maar kennelijk valt het niet onder ongeadresseerd reclamedrukwerk.

Oranjevereniging of niet, ik heb er helemaal niets mee. Behalve met Koningsdag. De dag waarop mensen hun rommel voor de deur uitstallen om trots aan de wereld te laten zien wat ze allemaal hebben en verkopen. Heerlijk, plus dat het echt een feestdag voor iedereen is. Het saamhorigheidsgevoel is hoog tijdens deze dag.

Koningsdag, de jaarlijkse traditie waarbij er ook steevast een aantal verdwaalde buitenlandse toeristen op de verkeerde dag in het knaloranje zijn uitgedost. De dag waarop ik een aantal jaar geleden voor het eerst kennis maakte met het fenomeen luilakken. Tegenwoordig word ik al vrij vroeg wakker geblaft door de hond van de buurvrouw, maar deze manier van herrie maken is van een totaal andere orde. Luilakken, een traditie die (gelukkig) niet overal voorkomt. Jongeren met brommers zonder uitlaten, pannen en deksels, luchttoeters.

Nee, de eerste keer dat ik ermee in aanraking kwam was ik op zijn zachts gezegd not amused. Ik snapte in eerste instantie ook niet waarom er niets aan gedaan werd, maar toen was ik ook nog helemaal niet bekend met deze traditie. Het hoort overigens ook niet bij Koningsdag, maar op de zaterdag voor Pinksteren. Het lawaai wat gemaakt werd tijdens het luilakken zorgde voor de verdrijving van de winter. De natuur kwam rond luilak tot bloei, dus uitslapers werden door de jeugd bespot. In zekere zin snap ik ook wel waarom het nu na Koningsnacht is. Aan de andere kant, de mensen die echt te diep in het glaasje hebben gekeken krijg je er waarschijnlijk toch niet wakker mee.

Tradities lijken de laatste tijd sowieso aan de maatschappelijke druk onderhevig. Themafeesten die niet meer gehouden mogen worden, woorden die ineens taboe lijken te zijn of gebruiken die niet meer mogen. Sommige aanpassingen zijn ver gezocht, maar anderen dienen wel een maatschappelijk doel. Al lijkt dat in eerste instantie misschien niet zo. Zo viel het me al op dat er steeds minder ballonnen te vinden zijn bij Koningsdag. Voorheen waren er nog weleens wedstrijden met heliumballonnen. De ballon die de grootste afstand aflegde won, als je al mazzel had.

Tegenwoordig zijn dit soort wedstijden uit den boze en niet zomaar. Onderliggende reden is de plastic soep in de oceanen. Dat klinkt wellicht als een ver van het bed show, maar het is wel degelijk een wereldwijd probleem. Geen heliumballonnen meer loslaten dus, maar er op een verantwoordelijke manier mee omgaan. Chapeau. Al zijn er natuurlijk altijd mensen die hier moeilijk over doen en ja, dat zijn eigenlijk altijd wel volwassenen.

Het is stiekem een kwestie van tijd voor de volgende traditie op de schop genomen gaat worden. Tot die tijd kunnen we lekker rondstruinen op de markten.

Stephanie van Baggem