Veel variantie bij concert Maartenskerk

Cellist Fred Edelen noemde het concert van 8 februari in de Maartenskerk een spiegelconcert. Hij kreeg de gelegenheid een eigen programma samen te stellen om inzicht te geven in de rol van de cello in de klassieke muziek. Voor de pauze speelde hij op zijn barokcello stukken uit de begintijd van de barok, met werk van Gabrielli en Bach. Hij werd daarbij begeleid door zijn echtgenote op klavecimbel. Na de pauze waren het werken uit de 20e eeuw, als een spiegel van het deel voor de pauze, die hij op een moderne cello vertolkte. Voor een portretconcert, zoals Muziek in de Maartenskerk dat regelmatig brengt, kiest de musicus die het programma samenstelt zelf zijn medespelers uit, in dit geval waren dat naast Christina Scott Edelen, de fluitiste Julie Moulin, violiste Sanne Hunfeld en Miriam Pastor Burgos op hobo. Allen collega’s van Fred Edelen in het Koninklijk Concertgebouworkest, De sleutel van het concert vormden twee passacaglia’s voor cello solo, de eerste van von Biber uit 1674 en na de pauze van William Walton uit 1980. Fantastisch om in deze twee stukken te horen hoe de muziek zich heeft ontwikkeld in de tussenliggende 300 jaar. Alle musici kregen de gelegenheid om hun begaafdheid te etaleren, Julie Moulin speelde met de cellist een zeer fraai stuk van Villa-Lobos, met nagenoeg onmogelijke uithalen op de fluit. En Sanne Hunfeld excelleerde samen met Fred Edelen in een zeer melodieuze sonatine uit 1932 van Honegger. Het hele ensemble speelde een zeer bewogen en levenslustig concert in g van Antonio Vivaldi. Aan het einde van de avond speelden zij nog eens gezamenlijk een eigentijds stuk van Elliot Carter. Ook bij dit stuk bleven de aanwezigen ingespannen en intensief luisteren, en zij vroegen bij het slotapplaus om een toegift. Dat werd, zoals Fred Edelen toelichtte, een herhaling van het derde deel van het Vivaldi-stuk, omdat de vorm ervan in feite ook een passacaglia is. Waarmee de cirkel van dit gedenkwaardige concert werd gesloten.