VZOD weet de juiste toon te treffen
Toneelgroep waagt zich aan complex stuk
DRIEBERGEN - Wie een toneelstuk wil opvoeren waarbij de balans tussen 'een lach en een traan' niet alleen precair maar ook essentieel is, maakt het zichzelf niet gemakkelijk. De Driebergse toneelvereniging VZOD liet zaterdag in het fraaie theater Maitland op landgoed De Horst zien dat zij die uitdaging aandurft. Vijf spelers van VZOD waagden zich aan de complexe tragikomedie 'Er valt een traan op de tompoes' van Annie M. G. Schmidt. Een stuk dat enorm afwijkt van het lichte werk dat men van deze schrijfster gewend is.
door Jan de Beer
Centraal thema in dit toneelstuk is de naderende dood van een man, die zijn einde niet wil afwachten. Een loodzwaar onderwerp, waar Annie M. G. Schmidt met haar schrijverstalent toch een lichtvoetige ondertoon aan heeft weten te geven. Zij creëerde een ingenieus mengsel van tragiek en humor waarbij het echter wel vereist is dat de acteurs zich sterk inleven in hun personages, omdat het gevaar van 'ontsporing' naar de ene of de andere kant voortdurend op de loer ligt. Een zeer belangrijke rol in dat verband was toebedeeld aan Isolde van der Cammen, die de dochter van de doodzieke man speelde. Zij moest de 'mixed emotions' betreffende het lot van haar vader uitbeelden door keiharde en hilarische opmerkingen te maken waarin tegelijkertijd haar vertwijfeling tot uiting kwam. Geen eenvoudige opgave, maar Isolde van der Cammen slaagde hier voortreffelijk in. Met zeer naturel spel hield zij het kwetsbare evenwicht goed in stand. Ook Bea Bras, die de 'geheime' vriendin van de man vertolkte, zette een zeer geloofwaardig karakter neer. Ze had een tamelijk kleine maar wel cruciale rol waarin zij prima gedoseerd haar liefde etaleerde. Haar vertolking van een vrouw die het tegendeel is van een 'femme fatale' maar slechts toevallig in een buitenechtelijke relatie belandde, werkte zowel op de lachspieren als de traanklieren. Precies zoals Annie M.G. Schmidt het wellicht bedoeld heeft. Corrie de Hart, die de echtgenote speelde, mag eveneens terugkijken op een geslaagde prestatie. Overtuigend demonstreerde zij de penibele positie van iemand die worstelt met hoop, vrees, woede en teleurstelling. Ze kreeg zeer degelijk tegenspel van Peter de Hart. Hij speelde de zieke man, en kwam vooral in de kleine intermezzo's met zijn vrouw goed uit de verf. En dan was er nog de schoonzoon in het stuk, vertolkt door Niels te Boekhorst, die met zijn luchtig spel voor een soepele aaneenrijging van de scenes zorgde. Aan de prestaties van de vijf spelers heeft ongetwijfeld de visie van Karel Verhagen bijgedragen, die een flink deel van de regie voor zijn rekening nam. Maar ook het mooie 'amfitheater' Maitland waar de spelers, mét draadloze microfoon, prima uit de voeten konden.
