Krasse Driebergenaar helpt gehandicapte kinderen

Geld inzamelen via verkoop vanuit de garage

DRIEBERGEN - De wapperende vlaggetjes bij zijn huis op de Van Oosthuyselaan maken direct duidelijk waar je moet zijn voor de tweedehands handel van Wim Hendrikse. Deze 86-jarige Driebergenaar begon vier jaar geleden met de verkoop van gebruikte artikelen om geld in te zamelen voor een goed doel, en heeft inmiddels zijn hele garage volgeladen met deze spullen. De stichting waarvoor hij het allemaal doet noemt het wonderbaarlijk hoeveel geld hij bijeen brengt.

door Jan de Beer

De in Driebergen geboren en getogen Hendrikse is een goed gemutste en nog zeer vitale man die in zijn lange arbeidzame leven flink de handen uit de mouwen heeft gestoken. Hij is werkzaam geweest bij de Gero in Zeist, maar ook jarenlang bij een Driebergse koperslager. Oudere dorpsgenoten kennen hem ongetwijfeld van het fameuze Driebergse badhuis dat zich ooit op de hoek van de Loolaan en de Esdoornlaan bevond. Hendrikse heeft daar lange tijd als beheerder gefunctioneerd. Deze Groene Kruis-voorziening werd in vervlogen jaren vooral op de vrijdag- en zaterdagavond zeer druk bezocht. ,,Het was leuk werk en ik heb er van alles meegemaakt”, lacht hij. ,,Maar qua verdiensten leverde het niet zo veel op.” Om de inkomsten op te schroeven ging hij samen met zijn vrouw 's avonds schoolgebouwen schoonmaken. ,,Tja”, peinst hij. ,,We moesten flink aanpakken, de werkzaamheden waren nogal veelzijdig.” Inmiddels woont de krasse Hendrikse al weer meerdere jaren alleen, sinds zijn vrouw is overleden. Maar bij de pakken neerzitten heeft hij nooit gedaan. Ook niet toen hij enige jaren geleden in het ziekenhuis werd opgenomen vanwege een longontsteking. Daar ontmoette hij Anette Martens. Deze oefentherapeut en bewegingsdeskundige hielp hem weer op de been en vertelde hem terloops over haar stichting Somoi-Makassar, een organisatie die zich inzet voor gehandicapte kinderen in Indonesië. Niet alleen met oefentherapie worden deze kinderen geholpen, maar ook met het bekostigen van hulpmiddelen zoals krukken of een rolstoel. Toen Hendrikse dit relaas hoorde, besloot hij direct om Anette Martens te gaan steunen. Hij nam een stapel folders van haar mee en verspreidde die onder zijn familieleden met het verzoek om de portemonnee te openen. Maar daar bleef het niet bij. Omdat hij enige ervaring had met rommelmarkten besloot Hendrikse zijn garage een andere inrichting te geven. De auto werd op straat gezet en de garage stouwde hij vol met gebruikte artikelen die hij overal vandaan haalde. Inmiddels is zijn handeltje zo bekend dat mensen hem weten te vinden om hun overtollige spullen af te geven. Keurig gesorteerd is er nu voor ieder wat wils te koop: boeken, spelletjes, lampen, kleding, schilderijen, servies, huishoudartikelen en audio-apparatuur. Wie bij de vlaggetjes zijn tuin in loopt ziet direct de geopende garagedeuren met de kleurige hoeveelheid goederen. ,,Het loopt prima”, zegt hij. ,,Want mijn prijzen zijn redelijk. Als het weer goed is ben ik de hele week open, van maandag tot zaterdag. Behalve op donderdag want dan ga ik koersballen.” Wat ook direct opvalt bij de volgepakte garage is een klein bordje met daarop de tekst: 'U steelt niet van mij, maar van gehandicapte kinderen'. Hendrikse maakt een veelbetekenende graaibeweging. ,,Ja, er is wel eens wat gegapt. En daarom heb ik dat bordje opgehangen. Ook was er eens een vrouw die iets kocht en zei: ik kom zo terug om te betalen. Die moet nu nog komen! Maar daar tegenover staan verschillende mensen die meer geven dan de vraagprijs, en dat doet mij dan weer erg goed.” Anette Martens is zeer dankbaar voor de energieke inzet van de bejaarde Driebergenaar en noemt de bijdrage die hij aan haar stichting levert 'wonderbaarlijk'. Als het aan Wim Hendrikse ligt, komt daar voorlopig geen einde aan: ,,Ik heb nog van alles te koop”, lacht hij. ,,Ik hoop het nog zeker een paar jaartjes vol te houden.”