Duizend kilometer op de pedalen

Echtpaar op leeftijd fietst naar de Oostzee

DRIEBERGEN – Een fietstocht van duizend kilometer over onbegaanbare wegen is zelfs voor een jonge atleet een forse uitdaging. Dus als je bijna tachtig jaar bent en je maakt zo'n tocht als vakantietrip, mag van een uitzonderlijke prestatie worden gesproken. Het Driebergse echtpaar Louis en Joek Guldemond fietsten deze zomer dwars door Duitsland naar het eiland Rügen aan de Oostzee. ,,We wilden de krijtrotsen zien”, luidt hun simpele verklaring.

door Jan de Beer

De duizend kilometer over brokkelige paden, obscure landweggetjes en soms ook drukke autobanen legden ze in tien dagen af. Louis is momenteel 79 en zijn vrouw Joek is 78. Op twee stevige toerfietsen, aan de voor- en achterzijde met bagage bepakt, reisden ze via nauwelijks ontgonnen routes naar de Oostzee. ,,We hebben een goede basisconditie”, zegt Louis relativerend. ,,Sinds mijn veertigste heb ik vele marathons gelopen en mijn vrouw die vroeger een balletopleiding deed, traint ook nog altijd.” Het was niet de eerste keer dat ze zo'n lange fietstocht maakten, al eerder reisden ze op de pedalen naar onder meer Verona, Boedapest, Tsjechië en de Dolomieten. Maar dit keer was de rit onverwacht zwaar. ,,De routebeschrijvingen klopten vaak helemaal niet, de fietspaden waren soms zo beroerd dat we moesten gaan lopen, en ook hadden we met veel tegenwind te maken”, vertellen ze. Ergens halverwege de tocht stonden ze even in dubio of ze de reisbestemming zouden wijzigen. ,,Niet alleen waren de wegen echt onbegaanbaar, ook de natuur onderweg was niet zo boeiend, nogal eentonig. We hebben toen overwogen om richting Denemarken te gaan. Maar we dachten direct: daar krijgen we spijt van. We waren immers vertrokken om de krijtrotsen van Rügen te zien.” Louis en Joek vervolgden hun weg, maar met de ontberingen was het nog niet gedaan. Toen ze de rivier de Elbe wilden oversteken, stuitten ze op een brug die opgebroken was. Het leek er op dat ze dagen moesten omrijden. Wegwerkers wezen hen echter op een smal weggetje onder de brug, waarvoor ze echter wel eerst een duizelingwekkende steile trap moesten trotseren. Daarna kregen ze opnieuw te maken met een traject waarbij de fietspaden erbarmelijk waren of zelfs helemaal ontbraken, zodat ze langs de autoweg moesten rijden. ,,Gelukkig zijn we niet bang, maar het was verre van ideaal”, zegt Louis. ,,Opvallend was dat vrachtwagenchauffeurs veel rekening met ons hielden, maar automobilisten met een caravan helemaal niet!” Voor hun beproevingen werden ze beloond toen zij aankwamen in de provincie Mecklenburg. De schilderachtige stad Schwerin aldaar, met het fameuze betoverende kasteel, was een welkome afwisseling. Ze namen hier een dag rust, maar daarna schoten de kilometers weer onder hen weg richting Rügen. Eindelijk gearriveerd op dit eiland ontdekten ze dat de bevolking niet bepaald uitblinkt door vriendelijkheid. Toen zij ter overnachting bij een etablissement aanklopten, bleek een verfrissing voor hun dorstige kelen niet mogelijk, laat staan een smakelijke maaltijd. Ze werden verwezen naar een jeugdherberg kilometers verder. Die bleek zich te bevinden in de roemruchte 'Kolos van Prora'. Een gigantisch gebouwencomplex uit de nazi-tijd, ooit door Hitler als het 'grootste badhotel ter wereld' bedoeld maar nooit gebruikt. Het imposante gebouw met een verbazingwekkende lengte van 4,5 kilometer staat al sinds de Tweede Wereldoorlog leeg, het bevat alleen enkele ateliers en een jeugdherberg. Louis en Joek hebben er een pizza genuttigd en vonden uiteindelijk een minder naargeestig logeeradres vlakbij hun einddoel, de krijtrotsen. Per boot hebben ze de unieke witte rotsen intensief bewonderd. ,,Een hoogtepunt”, zegt Louis. ,,Het was de reis zeker waard.” Op de vraag hoe uitgeput ze waren na de turbulente tocht antwoordt zijn vrouw: ,,Het was natuurlijk zwaar, maar een feestje of een bijeenkomst met veel mensen vind ik vermoeiender.”