‘Wat een Poppenkast’ boeit oud en jong
27 mei 2010 om 00:00 NieuwsDe toneelzaal van De Binder was uitverkocht. Directeur Daan Schneider hield de kinderen niet lang in spanning. Met een simpele vraag: ,,Hebben jullie er zin in,’’ en met een luid antwoord ,,Jaaa!!!’’ werd het toneel vrij gegeven. Het verhaal begon triest: het circus is opgedoekt en alleen de poppenkast en de clowns Jojo en Mimi zijn achtergebleven. Spreekstalmeester/regisseuse Marjon Dobbe zong één van haar zelf gecomponeerde en van tekst voorziene liedjes ‘Wat een pech, circus weg; wat een verdriet, circus failliet.’’ Hoe nu verder? De clowns hebben geen werk en dus geen eten.
door Jan Meijer
Uit onverwachte hoek komt hulp. Hoewel de poppenkastspeler ook al is vertrokken, blijkt pop Maaike ook zelfstandig te kunnen functioneren. Met behulp van de zaal komen Jojo en Mimi achter de aanwezigheid van Maaike en dan komen allerlei sprookjesfiguren langs op het toneel. De heks van Hans en Grietje. Tafeltje dekje helpt de honger van te stillen, de zeven dwergen kunnen naar hartenlust meesmullen. Sneeuwwitje verschijnt, achtervolgd door de houthakker. Hij moet het hart van Sneeuwwitje bij de boze stiefmoeder brengen. De achtervolging - over het toneel en door de zaal - eindigt zoals alle scènes eindigen: de sprookjesfiguren worden door Maaike betoverd tot slappe poppen.
Als de heraut uit ‘Assepoester’ verschijnt, denkt Mimi dat haar het glazen muiltje wel past, zij vertrekt om met de prins te gaan trouwen. Jojo blijft verdrietig achter, stiekem verliefd op Mimi. Dan verschijnt Assepoester die alles uitlegt. Enfin, zoals het hoort, eind goed al goed. Assepoester trouwt haar prins, Mimi en Jojo worden verenigd en de zeven dwergen vinden Sneeuwwitje.
Het Meandertoneel kan terugzien op een geslaagde uitvoering. Want niet alleen op het toneel liep alles gesmeerd, ook licht en geluid, decor, grime en rekwisieten waren prachtig verzorgd.
