Geen luxe, wel saamhorigheid

31 juli 2008 om 00:00 Nieuws

De meer dan duizend jaar oude pelgrimsroute naar het graf van apostel Jacob in het Spaanse Santiago de Compostela vraagt van voetgangers en fietsers grote inspanning en doorzettingsvermogen. 2500 kilometer is ver, in ongeveer vijf weken per fiets of drie maanden te voet af te leggen. Iedereen heeft eigen motieven om naar Gallicië te trekken, in het voetspoor van miljoenen mensen sinds het jaar 900. De verbondenheid met al die anderen geeft een bijzondere dimensie aan de tocht.

Echtpaar Bus per fiets naar Santiago AMERONGEN - Het zijn geen strandtypes of campinggasten, Ingrid en Dick Bus uit Amerongen. Vakantie is voor hen actief dingen ondernemen en nieuwe ervaringen opdoen. Niet luxe of gecompliceerd, maar zo simpel mogelijk en haalbaar op eigen kracht. Dit jaar besloot het echtpaar om de eeuwenoude pelgrimsroute van 2500 km naar Santiago de Compostela te fietsen. Een zware tocht, maar een geweldige belevenis.

door Manus van Gent

De familie Bus toonde een nuchtere aanpak. Ze schreven zich in bij het Genootschap van St. Jacob, en kregen aldus gidsen, fiets- en routekaarten. Ze planden de periode (17 juni tot en met 14 juli) en trainden vanaf maart met fietstochten in de regio. Dat zorgde voor de juiste basisconditie en ondertussen werd het ‘zitvlees’ op het zadel ook getest. Het echtpaar besloot om zoveel mogelijk onbevangen en vrij, bijna onvoorbereid, de lange tocht te ondernemen. Het avontuurlijke aspect kwam daardoor meer tot zijn recht. Wat euro’s, telefoon en kleding, de route en goede fietsen, dat was eigenlijk alles om veilig te reizen.

,,Het belangrijkste punt op deze zware tocht is: ‘hoe hou je het gezellig met elkaar?’. Je wilt naar Santiago, maar de fietstocht zelf is belangrijker. Blijft de stemming altijd goed bij tegenwind, bij heftige regenbuien, een zeperd bij een hotel of een gesloten bakker? En wat doe als een van de twee helemaal bekaf is en de ander gewoon nog even verder wil? En bij verkeerd rijden?”, vertelt Dick Bus.

,,Niet jagen of jakkeren dus, wel gestaag doorrijden. Het was geen wedstrijd, maar er is de tijd van terugkeer die druk geeft. Onbewust zijn we ‘agendadieren’ geworden in deze tijd. Een dagje blijven in een mooie stad of bij een kasteel, dat bleek moeilijk. Je moet verder, omdat je daarna weer terug moet. Dat vrijer worden en onthechten, dat hebben we gemerkt in de derde week bij de Pyreneeën. We konden niet meer bedenken welke dag het was op die dag. Heel bizar. Honger en vermoeidheid speelden zeker mee”, vervolgt Bus. Zijn vrouw Ingrid is nog steeds vol van de grote onderneming. ,,Het is geweldig geweest. Van onszelf, vinden we, en om wat we beleefd hebben. Een veilig helmpje op, steeds maar fietsen in weer en tegenwind, vaak heel saai en bijna eindeloos. Maar wel in mooie en indrukwekkende landschappen.”

Pelgrimsgebruiken

Het Amerongse echtpaar genoot dus met volle teugen. Daarbij maakten zij ook gebruik van eeuwenoude pelgrimsgebruiken voor onderdak en voedsel die spontaan aangeboden werden. Dat gaf een enorme saamhorigheid met reizigers die ook de tocht naar Santiago ondernamen. De reis terug werd per bus gedaan. Voorzichtig denkt het echtpaar Bus al aan een nieuwe reis. Wellicht wordt de bestemming dan Rome.