“Mevrouw mijn moeder” een tijdsbeeld
3 april 2008 om 00:00 NieuwsDe episodes in het boek waarin haar moeder aan het woord is draagt zij voor in de zangerige Indische taal van haar moeder. In het boek wordt de trieste neergang van een dementerende moeder beschreven die van een warme, hartelijke vrouw waar iedereen kon binnen wandelen, kon eten en blijven slapen, veranderde in een pinnige, egoïstische en lastige vrouw. Maar door alle door de schrijfster beschreven hilarische, liefdevolle en verdrietige voorvallen heen, klinkt een liefdevolle toon en grote bezorgdheid van haar, haar zuster en twee broers door.
door Bertie Stierhout
Yvonne Keuls kwam met haar ouders in 1938 naar Nederland vanwege TBC van haar vader. Hij is gedurende de hongerwinter overleden. Haar moeder verloor op 2-jarige leeftijd haar moeder aan de cholera waarna zij met een zusje werd geplaatst bij de zusters Ursulinen.
,,Mijn vader was een erudiete man en een hoge ambtenaar in Indïe. Mijn moeder nam de status van mijn vader over, zij werd de ‘nonja besar’ (letterlijk: de grote mevrouw), maar wel een vrouw die niet met beide benen in de wereld stond. Na het overlijden van mijn vader kon zij zich absoluut niet redden. Zij ging zelden van huis en iedereen kwam bij haar. In 1987 openbaarden zich de eerste tekenen van haar ziekte die tien jaar heeft geduurd. Zij overleed op 96 jarige leeftijd.
Yvonne: ,,Ik heb geprobeerd te achterhalen hoe ze in mijn leven stak. Alles wat aan cultuur te beleven viel na de oorlog had ik op mijn 13e jaar al gezien. In haar optiek moesten haar zonen hoge posities krijgen in het leger en de dochters moesten onderwijzeres worden. Ik had moeten trouwen met een hoge officier. Mijn zus deed dat wel maar scheidde uiteindelijk van haar man. Je moest alles zelf uitzoeken, zij wist niet eens in welke klas ik zat en voor je wasgoed moest je zelf zorgen. Zij heeft 40 jaar een clan gevormd met Indische tantes en schoonzusters die op zondag allemaal kwamen en aanschoven”,besluit de schrijfster.
