Het 'Groot Utrechtse Heuvelrugdictee'

Toen het voornemen uitlekte om een 'Groot Utrechtse Heuvelrugdictee ' te presenteren, kwamen uit alle zeven dorpen, die deel uitmaken van deze gemeente, bijdehante mensen aangesneld om hun bijval te betuigen.

Zo diende zich om te beginnen vanuit een no-goarea in Amerongen een rare kakadoris aan, quasinonchalant gekleed in een kakibroek en zittend in een laatnegentiende-eeuwse landauer, die getrokken werd door een przewalskipaard.

Te oordelen naar zijn Standaardnederlands was de man duidelijk geen van-negen-tot-vijftype. Ondanks het feit dat alles op zijn elfendertigst ging, waren ze nog bijna gecrasht vanwege het wegdek van zoab.

Een geheel andere figuur kwam uit Driebergen-Rijsenburg. Zij had ooit meegedaan aan een miss-wet-T-shirtverkiezing en zag eruit alsof ze urenlang gerock-'n-rold had of zojuist een heftige onenightstand had meegemaakt. Zelf sprak ze liever over een rendez-voustje.

De Doornse vertegenwoordigster woonde vlak bij het Cultuurhuis Pléiade. Zij bemande er het Wmo-loket en kende het socialezekerheidsstelsel op haar duimpje. Haar man was van oorsprong een Curaçaoënaar, die achter de balie Burgerzaken werkzaam was als kopiist.

Iedereen verwachtte vanuit Overberg iemand van christelijken of van vroegchristelijken huize, maar neen: hij bleek een aanhanger van het zenboeddhisme. Ultradevoot, dat wel, maar tevens met een voorliefde voor qat en hasjiesj.

Een jongeman uit Maarn sleepte op een handkar een x-aantal stenen mee, afkomstig uit de zandafgraving. Joekels van stenen waar vroeger nog enakskinderen mee hebben gejeu-de-bould. De jongeman had wat met stenen: zijn woonkamer had een spachtelputzmuur en in de keuken zat behang van rauhfaser.

Vanuit Maarsbergen kwam een kelner in een japanner aanrijden. Hij reed alsof hij deelnemer was aan een grand-prixtoernooi.

Hij had zowaar een entrecoteje bij zich plus een schaal met compote en een potje earlgreythee - zonder ook maar één druppel te morsen.

Leersum ten slotte liet zich vertegenwoordigen door de recent gekozen bloemenkoningin. Zittend op een minuscuul trekkertje trok zij een wagen met zich mee die rijkversierd was met onzelievevrouwebedstro, met kruidje-roer-mij-niet, met edelweiss en met jakobskruiskruid. Zij vormde met haar wagen de gracieuste afsluiting van de hele delegatie.

En hoe verschillend ook qua aankleding - alle representanten drongen aan op een authentiek dictee, passend bij het prestigieuze karakter van de gemeente.

Ziehier wat het is geworden.

Simon van der Meer