Ook positieve ervaringen met zorginstelling: Tepeklooster? Duim omhoog!

DRIEBERGEN - Tegenover de kritiek die recentelijk werd geuit op de zorgkwaliteit in het Tepeklooster staan ook positieve ervaringen. Dat blijkt tijdens een bezoek aan Baukje Hofman, één van de bewoners. Zij is doof sinds haar geboorte en kan daardoor niet spreken. Bovendien heeft ze een gestoorde motoriek waardoor haar bewegingen en mimiek enigszins afwijken. Ondanks deze beperkingen leidt ze een tamelijk zelfstandig leven. Als Baukje iets oké vindt, steekt ze lachend haar duim omhoog. En dat doet ze ook voor het Tepeklooster.

door Jan de Beer

Haar royale appartement in de zorginstelling omvat een woonkamer, slaapkamer en douche. Als er bij de hoofdingang voor haar wordt aangebeld, begint in haar kamer een felle lamp te flitsen. Zo weet ze dat er bezoek is en kan ze met een druk op de knop de buitendeur laten openzwaaien.

Haar domein bevindt zich op de benedenverdieping. Baukje voelt zich hier onmiskenbaar thuis, wijst haar bezoek op een stoel en laat haar vader, die als 'gebarentolk' aanwezig is, de introductie verzorgen. ,,We communiceren via het handalfabet", zegt hij en toont een kaartje waarop te zien is hoe de 26 letters van het alfabet met de hand uitgebeeld kunnen worden. ,,Het lijkt intensief om alles te moeten spellen, maar wij zijn er mee vergroeid geraakt". Hij legt uit dat Baukje een zogeheten 'resuskind' was. Haar bloed moest gewisseld worden maar daarbij traden complicaties op waardoor er hersenbeschadiging ontstond. Doofheid en een motorische stoornis waren het gevolg. Een gehoorapparaat als hulpmiddel bleek geen oplossing. ,,Daardoor heeft ze nooit verstaanbare taal leren spreken" zegt hij. ,,Het eerste contact met letters kreeg ze toen ze 12 jaar was. Op het doveninstituut heeft ze gebarentaal geleerd. Dat had ze binnen enkele weken onder de knie." Haar wilskracht en prima geheugen hebben hier volgens hem aan bijgedragen. ,,Lange tijd kregen we te horen dat er geen hoop was, maar toch heeft ze qua taalvaardigheid het niveau van de basisschool bereikt."

Baukje, die met foto's uit het familie-album 'aap-noot-mies' leerde, woonde tot haar 22-ste jaar thuis, vervolgens 15 jaar in een gezinsvervangend tehuis en de laatste 6 jaar in het Tepeklooster. Dat bevalt haar zichtbaar goed. Tijdens de uitleg van haar vader heeft ze tevreden toegekeken, en wijst nu uitnodigend op haar Senseo-apparaat. Na een instemmende hoofdknik van haar bezoeker, steekt ze de duim omhoog en laat vervolgens de koffiemachine ratelen. In haar kamer, met aan de muur veel zelfgemaakte creaties, staat ook een bureau met computer. Haar vader vormt met zijn hand drie keer de letter 'W' en Baukje gaat trots bij de computer zitten. Drie keer een 'W' verwijst naar het World Wide Web, oftewel het internet, en ze toont de print-uitdraai van enkele emails. ,,Dat heeft ze ook geleerd", zegt haar vader. ,,De mailtjes zijn eenvoudig, maar ze doet het!" Eén van de mailtjes die ze toont bevat het logo van activiteitencentrum Boogh in Veenendaal. Vier dagen per week is zij daar aanwezig voor creatieve arbeid, ook ten behoeve van bedrijven. Thuis in haar dorp Driebergen rijdt ze regelmatig op haar driewielige fiets naar C1000 om boodschappen te doen. ,,Gewoon zoals iedereen'' zegt haar vader. ,,Maar afrekenen doet ze altijd bij dezelfde cassière omdat die haar kent. En hoewel ze eigenlijk niet kan rekenen, weet ze wonderlijk genoeg toch wat het wisselgeld moet zijn. De boodschappen gebruikt ze om zelf haar maaltijd te bereiden. En één keer per week kookt ze ook voor de andere bewoners van het Tepeklooster, samen met de leiding.''

Haar relatieve zelfstandigheid is volgens vader Hofman tevens aan het Tepeklooster te danken ,,Er is de laatste tijd veel kritiek geuit op de zorg in het Tepeklooster", zegt hij ,,Maar voor Baukje is het hier een prima instelling." En tijdens een uitgebreide rondleiding door het gebouw wordt dat door Baukje nog eens bevestigd. Herhaaldelijk steekt ze haar duim omhoog.