Ingezonden: Maarnaar beklimt Kilimanjaro

MAARN - De 72-jarige Maut Star Busmann uit Maarn heeft onlangs met zijn zoon de hoogste berg van Afrika beklommen: de Kilimanjaro. Dit heeft hij gedaan, onder meer, met het doel om geld in te zamelen voor kinderen in Haïti. Hij heeft zijn avonturen opgeschreven. Onderstaand is zijn ingezonden verhaal te lezen.

,,Eind jaren ‘60, begin jaren ‘70, woonde ik met mijn gezin in Tanzania, waar ik als landbouwkundige op een suikerplantage werkte. Tijdens een lokale vakantie had ik met vrienden in 1971 al een poging gedaan de Kilimanjaro te beklimmen, die met bijna 6000 meter niet alleen de hoogste berg van Afrika is, maar zelfs de hoogste alleenstaande berg ter wereld. Ik haalde de top toen net niet door slecht weer, weinig voorbereiding, slechte uitrusting en hoogteziekte. Ik dacht toen: dit is eens maar nooit weer, zo zwaar was het. Maar hoe anders kan het lopen.

Want bijna 40 jaar later, in het najaar van 2010, brachten verschillende gebeurtenissen mij weer op het spoor van deze majestueuze, uitdagende, en volgens de Tanzanianen, goddelijke berg. En van die gebeurtenissen was dat onze jongste zoon Maurits, die in 1971 in Tanzania was geboren, mij vroeg met hem weer een poging te doen de Kilimanjaro te beklimmen. Zij broer Arnoud (1970) kon door werkomstandigheden helaas niet mee.

Na de beklimming zouden wij dan hun geboorteplek bezoeken, ook in Tanzania. Dit voorstel sprak mij enorm aan en ik zei meteen ja. Ik ben inmiddels 72, maar daar dacht ik op dat moment maar even niet aan.

We zouden 6 maart 2011 vertrekken, en we hadden maar 3 maanden om ons voor te bereiden: strenge sportkeuring, trainen, uitrusting aanschaffen etc.

De tocht naar boven

De beklimming, die via de noordelijke, rustige route ging, was een ongelofelijke ervaring in alle opzichten. We sliepen in tentjes, waardoor de immense stilte en de grootsheid van de berg nog eens werden geaccentueerd. Dat maakte grote indruk op ons. Je hebt daarboven als mens niets te vertellen, je bent zo nietig. Tegelijk voel je je dichter bij de hemel.

Helaas hebben gebrek aan slaap, de ijle lucht en mogelijk ook mijn leeftijd mij danig parten gespeeld. Van hoogteziekte had ik gelukkig geen last, doordat we 7 dagen (in plaats van 5) over de tocht hebben gedaan, waardoor we goed waren geacclimatiseerd.

Tijdens het laatste nachtelijke traject van kamp 5 (op 4700m) naar de top, was ik op 5000 meter hoogte gedwongen terug te keren naar het laatste kamp. Ik was uitgeteld en kon niet verder. Mijn zoon is doorgegaan met de andere gids en heeft de top na een uitputtende klim bereikt, waardoor hij daar, in mijn plaats, in de gelegenheid was de banner van de Stichting naar School in Haïti te kunnen ontrollen, ondanks de sneeuw en de ijzige wind (zie foto).

Goed doel

Bij het maken van de plannen voor de beklimming van de Kilimanjaro dacht ik: ‘aan welk goed doel kan ik met de beklimming aandacht schenken en hoe?’ Ik dacht toen vrijwel meteen aan de aardbeving in Haïti, en wat voor impact die megaramp had en nog steeds heeft op het leven in dat land. Het lijkt al bijna weer vergeten, maar het is pas ruim een jaar geleden dat de megaramp zich in Haïti voordeed. Andere verschrikkelijke rampen hebben die gebeurtenis op het moment een beetje naar de achtergrond gedrongen, zoals de tsunami en kernramp in Japan en de oorlog in Libië.

Haïti is een heel ander verhaal. Het is een van de armste landen ter wereld, waar de problemen structureel zijn. De rauwe werkelijkheid is dat de situatie in Haïti nog steeds uitzichtloos is en voorlopig ook zal blijven, vooral voor de vele kinderen.

Zoals u zich wellicht herinnert, ben ik destijds vrijwel direct na de ramp een inzamelingsactie begonnen voor de talloze getroffen kinderen, van wie 42% zelfs jonger is dan 14 jaar.

Ik maak van deze gelegenheid gebruik om u te melden dat ik, door uw gulle giften, tot nu toe een bedrag van € 6.000,- heb kunnen overmaken naar de Stichting ,,Naar School in Haïti’’. Al het geld wordt door de stichting beteed aan directe noodhulp voor de kinderen (voedsel, kleding, onderdak) en de bouw van de school in Ka-Blain.

In Haïti pakken de mensen intussen hun leven weer op, hoewel dat nog heel moeizaam gaat. 80% van de bevolking is werkeloos en hoewel het meeste puin is geruimd, wil dat niet zeggen dat men nu al weer een huis heeft. Het echte grote werk begint nu pas: het bouwen van huizen, herstel van de infrastructuur, het creëren van werkgelegenheid voor de talloze werkelozen, scholing etc.

Ik hoop van harte, dat u na het lezen van dit verhaal het goede werk van de Stichting naar School in Haïti wilt blijven steunen.

Uw giften zijn van harte welkom op rekening 13 30 34 356 bij de Rabobank ten name van ,,Kinderen Haïti’’. Ik maak het geld vervolgens over naar de Stichting.

Maut Star Busmann