Een bezoek aan graf in HongKong

Begin dit jaar heeft er in deze krant een artikel gestaan over vergeten oorlogsslachtoffers.

Het ging over Hendrik van Barneveld en Gerrit van Viegen.

Hendrik van Barneveld, slechts dertig jaar oud,  was mijn oom en is in Japans krijgsgevangenschap omgekomen.

Gestorven aan ziekte, ontbering en mishandeling. Vlak voordat ook dat deel van de wereld bevrijd werd.

Het gevangenkamp was gesitueerd op Hainan, een eiland in de Zuid Chinese zee.

Nederlandse militairen waren daarheen afgevoerd nadat de Japanners de  toen nog Nederlandse kolonie Ambon hadden veroverd.

Vanuit Hainan werden de slachtoffers van dit brute geweld begraven in Hongkong, toen nog een Engelse Kolonie.

Voor de Nederlandse , Engelse en Australische oorlogsslachtoffers is daar een erebegraafplaats

opgericht. Het Sai Wan War Cemetery.

In dat artikel vertelde ik dat mijn zoon, Mark, van plan was met mij naar Hongkong te gaan om het graf van mijn Oom Henk te gaan bezoeken. Toen leek het mij nog een utopie.

Maar alles kan werkelijkheid worden. Zo ook dit.

Mijn zoon heeft de reis geboekt en een Hotel gereserveerd in Hongkong. Een verrassing.

Ook wel wat angstig hoor, waar begin ik aan. In die periode dat we geboekt hadden, ontstonden er ook nog hevige onlusten in Hongkong, waarover u alles in de pers heeft gehoord.

Maar er was geen negatief reisadvies, dus 20 november stond ik met Mark bij de bushalte in Zeist om onze lange reis te aanvaarden. Eerst naar Frankfurt en daar overgestapt op een Boeing 747 naar Hongkong. Een reis van zo ongeveer 11 uur.

En dan aankomen in Hongkong, bijna 30 graden Celsius, een metropool, vanaf het vliegveld de metro genomen naar ons hotel. Overvolle metro’s die om de paar minuten rijden en de reizigers met hoge snelheid naar hun bestemming vervoeren.

De eerste dag meteen op zoektocht naar de begraafplaats. Via een gigantisch grote moslim begraafplaats hadden we het War Cemetery al gauw gevonden.

Ik kende het al van foto’s, maar zo ineens die ingang ingaan en uitkijken over die helling met al die graven dat doet je toch wel wat.

Er liggen 2445 oorlogsslachtoffers begraven, waaronder 72 Nederlanders.

De begraafplaats wordt goed onderhouden, toen wij er waren zagen we een vijftal tuinlieden aan het werk, die de graven bijhouden, het gras besproeien en de trappen aan het schilderen..

Een vredige rust ervaar je dan, met op de achtergrond al die enorme woontorens.

En dan bij het graf staan van een bloedverwant, zover weg van huis. Wat moet dat voor mijn opa en oma moeilijk geweest zijn, wetend dat je zoon zover weg begraven ligt, geen idee hebbend hoe het graf er uitzag. Later is er wel een foto van het graf gekomen.

Wat mooi dat ik dat wel mag zien en ervaren. Het graf van de man die ik alleen maar ken van een bruine foto bij ons thuis op de schoorsteenmantel.

Op verzoek van de Nederlandse oorlogsgravenstichting hebben wij ook nog van een tiental andere graven foto’s gemaakt. Kennelijk waren er van die graven geen foto’s. Deze foto’s zijn inmiddels geplaatst op de site van de Nederlandse oorlogsgravenstichting.

Een fantastische reis, een geweldige ervaring, dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren.

Arie van Barneveld