Pechawattes?

Afgelopen vrijdagavond was theater Maitland in Driebergen het toneel voor PechaKucha night. Een avond die in het teken stond van inspiratie en korte verhalen. Want dat is immers de bedoeling van een PechaKucha. De formule is simpel: 20 x 20. Twintig dia's en twintig seconden per dia om je verhaal te vertellen. Op die manier wordt de verteller gedwongen om er een compact verhaal van te maken en direct tot de kern te komen. Deze vorm van presenteren is net wat toegankelijker dan een 'elevator pitch' (waarbij je slechts een minuut hebt). Een PechaKucha is trouwens ook onverbiddelijker. Na twintig seconden gaat je dia namelijk gewoon door naar de volgende slide, ongeacht of je je verhaal al had verteld. Daar staat tegenover dat twintig seconden ook heel erg lang kan zijn als je je verhaal bij die slide al binnen tien seconden hebt afgerond.

Persoonlijk had ik de eer om de avond af te trappen met mijn eigen verhaal over Stille verhalen bewegen. Mijn bedrijfje waarmee ik niet alleen kinderen coach, maar ook (historische) teksten schrijf. Dat de techniek weer voor niets stond bleek toen ik er stond en zag dat mijn dia's verdwenen in een zwart gat omdat de presentatiemodus er nog niet helemaal klaar voor was. Het was in ieder geval een mooie ijsbreker om de zaal eens goed te kunnen bekijken. Tot mijn vreugde zaten er ook twee kinderen in de zaal waarvan er één zijn knuffel had meegenomen. Held! Ik heb je helaas niet kunnen zeggen hoe stoer ik het vond dat het konijn mee was, maar ik vond het echt heel leuk. Want daar ging mijn verhaal over: de kwetsbaarheid en kracht van kinderen die te vinden is in knuffels.

Het is niet de bedoeling mijn verhaal hier te herhalen, maar ik nodig eenieder eens uit om terug te denken aan de oude knuffel. De jeugdliefde van iedere peuter, kleuter, kind en enkele volwassene. Ik durf te wedden dat die eerste gedachte aan de knuffel een glimlach op het gezicht tovert. Tot een bepaalde leeftijd is de knuffel de held van ieder kind, maar daarna komt er helaas een soort van taboe op. Jammer, want in deze harde maatschappij kunnen we wel wat tederheid gebruiken.

PechaKucha night kende verder nog zeven andere sprekers, waarvan het verschil tussen spreekervaring soms toch wel pijnlijk duidelijk werd. Waar de één echt moest haasten om die onverbiddelijke twintig seconden te vriend te houden, stond de ander angstvallig af te tellen tot die seconden nu eindelijk eens voorbij waren en de volgende foto getoond werd. Want dat werkt het best, foto's. Niet alleen de spreker heeft namelijk maar twintig seconden, ook de luisteraar is onderworpen aan die tijdsregel. Dia's vol met tekst én moeten luisteren is dan geen fijne combinatie en dan haken mensen af. Geef ze eens ongelijk

Het mooie aan zo'n avond is de inspiratie die je kan opdoen. Van echte 'Oh ja?' tot 'Oh ja!' momentjes. De oplettende spreker ziet het allemaal gebeuren. Volgend jaar zal er weer een nieuwe editie zijn, georganiseerd door Bibliotheek Z-O-U-T. Wie weet tot dan!

Stephanie van Baggem