Afbeelding
Mohamed Hassan (Pixabay)
COLUMN

Meedoen, erbij horen

9 juli 2020 om 19:00 Opinie

De afgelopen tijd heb ik nogal wat gesprekken gevoerd met een goede kennis over de zin van het leven en het praten over de dood. Deze kennis staat aan de vooravond van enkele zware operaties en onontkoombaar dringt zich de coronacrisis en de medische problematiek op. Enerzijds is er de grote medische kennis en kunde op tal van zaken, anderzijds de machteloosheid in de zoektocht naar de aanpak van het coronavirus.

We spreken over marktwerking in de zorg, hoog gespecialiseerde en kostbare medische ingrepen, maar de basale Eerstehulpposten worden wegbezuinigd! Verbazing is er dan ook over de politiek: men heeft geen macht/invloed (zegt men) om de Eerstehulpposten overeind te houden, maar het land gaat wel in lockdown op basis van gezondheid!

Evenzo spreken we over het einde, hetgeen voor ons allen een zekerheid in ons bestaan is. Hoe bereiden we onszelf en onze naasten voor op deze zekerheid?

Tja, twee midden-zeventigers die relativerend, beschouwend, soms emotioneel en bijna filosoferend praten over het verleden, het nu en het hiernamaals. Wij kijken terug naar onze jeugd en halen herinneringen op aan onze ouders . Hoe gingen zij om met het onontkoombare, die zekerheid van de dood? Werd hierover gepraat, hoe en met wie, met de kinderen? Kon hierover gepraat worden, of was het sterven er plotseling, zodat ieder ‘voorbereidend’ gesprek onmogelijk werd? Was er sprake van een wens tot zelfdoding en zouden zij, indien het toentertijd mogelijk was geweest, hebben willen beschikken over het ‘laatste-wil-poeder’? Onze herinneringen zijn zo verschillend, maar ook zo herkenbaar!

Hoe denken we er nu over? Hebben we gedachten/ideeën over het praten met en begeleiden van onze naasten over deze enige zekerheid in ons leven?

Het zijn verwarrende tijden. Het ene moment staat het wetsvoorstel ‘Voltooid Leven’ volop in de belangstelling, omdat veel (oudere) mensen vinden, dat hun leven niet zoveel waarde meer heeft. Zij lijden aan een gevoel van zinloosheid, hetgeen te maken heeft met een gebrek aan waardering en niet meer nodig zijn! Een paar maanden later gaat alle aandacht uit naar het voorkomen van ongewenst overlijden en het binnenboord houden van kwetsbare mensen.

Door de coronacrisis realiseren we ons eens temeer, dat het leven niet vanzelfsprekend is!

Wij kennen het manifest ‘Waardig Ouder Worden’. Voor ouderen houdt het leven zin, als men het gevoel heeft erbij te horen, nodig te zijn!

Dit onderschrijven wij van harte en concluderen, dat wij graag nog een tijdje willen meedoen en erbij willen horen!

Arie Kliphuis, voorzitter Seniorenplatform

advertentie
advertentie