Indische Leersumers nog één keer bijeen

LEERSUM Voor de derde en laatste keer kwamen voormalig repatrianten uit Nederlands-Indië zondagmiddag bijeen om bij te praten, herinneringen te delen over hun tijd in Leersum, en om samen te eten, te luisteren naar muziek van toen en te dansen. De gezellige reünie werd zeer gewaardeerd door de ruim 150 gasten uit heel Nederland.

Edith Hazelzet

Vergezeld door tweede, derde en zelfs vierde generatie familieleden kwam er nog een aantal repatrianten van het eerste uur naar vakantiepark Ginkelduin. Ook deze derde reünie werd georganiseerd door het zelfbenoemde 'Team Leersum', dat onlangs een boekje uitbracht over de contractpensions in Leersum en Amerongen waar eind jaren '50, begin jaren '60 tussen de 1500 en 2000 mensen uit Nederlands-Indië werden gehuisvest.

BOERENLEVEN Sally Amade (74) heeft nog levendige herinneringen aan de overtocht, en het verblijf in Leersum dat voor haar een klein jaar duurde. ,,Mijn broer had een verstekeling meegenomen. Een vriendje van hem verstopte zich in een sloep onder het zeil. In Singapore werden ze gesnapt, maar hij mocht toch mee naar Nederland. Mijn vader begreep al niet dat mijn broer zoveel eten pakte bij de maaltijden."

Amade was dertien jaar toen ze met haar gezin Europa bereikte. Met de trein reisden ze naar de eerste opvang in Budel, en daarna naar het Rode Hert in Amerongen. Vervolgens kregen ze huisje nummer 4 op Nieuw-Wildenburg. Ze had het in Leersum erg naar haar zin, ze was een ondernemend type: ,,Ik paste veel op, en ik hielp op de boerderij: eieren rapen en bonen plukken. Het boerenleven was nieuw voor mij, en ik vond het geweldig. Ik mocht ook mee-eten en daar genoot ik zo van. Ik heb daar echt Hollands leren eten: stamppotten, gehaktballen en zuurkool - daar ben ik nog steeds dol op."

Het geld - 'Ik kreeg wel vijf gulden voor mijn werk op de boerderij' - deelde ze met de familie: ,,De slechte financiën hadden grote impact op mij als meisje. In Indië hadden we het goed. We woonden in een groot huis aan de haven, waar mijn vader hoofd was van alle pakhuizen. Het was moeilijk om in Nederland mijn moeder 's avonds te horen huilen om onze situatie."

FIJNST Op een foto van het Sinterklaasfeest in 1958 herkent iedereen aan tafel wel familieleden. Amade vindt het bijzonder leuk mevrouw Hiert (88) en mevrouw Schwartz (91) terug te zien: ,,Mijn moeder was lerares huishoudkunde en heeft hen leren wassen, ramen zemen et cetera." ,,Ja, ze was heel precies en streng," herinnert mevrouw Hiert zich lachend. Zij was twee jaar geleden ook al op de reünie en bezocht toen Nieuw-Wildenburg met haar dochters Iréne en Trees. ,,Dan zie je pas hoe klein het was voor een heel gezin."

Toch was het veruit de fijnste plek onder de vele contractpensions waar zij woonden. ,,Doordat mijn man als burger bij de landmacht werkte, zijn we nog vele malen verhuisd door heel Nederland. In Vlaardingen kregen we eindelijk ons eigen huis in 1961."

BAND Zondag stond er vanzelfsprekend Indisch eten op het menu. Gedurende de middag traden vier verschillende bands en solo-artiesten op. Er werd meegezongen met bekende liedjes, en de dansgroep mocht de vloer delen met spontane aanhakers. Alle gasten vonden het jammer dat het de laatste keer is, dat men zo bijeenkomt. Team Leersum roept jongere generaties dan ook op de organisatie op zich te nemen.

Dat de band met Leersum diep zit illustreert een anekdote van Sally Amade: ,,Ik at op vakantie in San José, Californië, in een restaurant van een familie Tan. Toen ik hen zag, riep ik meteen: Hé, jullie zijn van Nieuw-Wildenburg! We hebben heerlijk bijgekletst, net als nu."