Afscheid nemen

Het is niet de schuld van de lange, hete zomer, maar voor mij staan de afgelopen maanden wel heel erg in het teken van afscheid nemen. Afscheid nemen van mensen, van plekken, van hoopvolle wensen en gedachten.

Zo probeer ik te wennen aan het idee dat ik afscheid moet nemen van mijn oude, vertrouwde tentje. En van het fenomeen kamperen. Nooit meer, slechts gescheiden door een dun doek van de sterrenhemel, liggen luisteren naar de geluiden van de nacht, het getjirp van krekels, de vogels in de vroege morgen. Nooit meer de kameraadschap van wildvreemde tentkampeerders onder elkaar. Beter voor mijn rug, maar nu vooral goed voor een hoofd vol weemoed. Ik nam ook afscheid van het idee nog een keer de ontbrekende delen van mijn voettocht naar Santiago de Compostela te lopen. Wat ik op een vijftigste fluitend deed, doe ik op mijn 70+ niet meer zo soepel. Bovendien, mijn maatje van toen is er niet meer, en wij zouden dat toch samen doen?

Punt achter een oud plan. Afscheid nemen van mensen blijft natuurlijk altijd een gebeuren met een triest en weemoedig randje. Een vriendin, die zomaar onverwacht tijdens haar vakantie viel, en de ene na de andere complicatie bij de infectie kreeg, kwam niet meer levend terug en liet ons in shock achter. Mijn oudste tante, een vrolijke 95-plusser, ging naar haar dood verlangen toen ze blind en doof geworden was. Haar uitvaart werd er een van hoop en heimwee: je zou zelf willen uitgroeien tot zo 'n inspirerend mens als zij was. Maar hoeveel tranen waren er niet toen het kleine hummeltje van kennissen uit mijn vorige woonplaats de gevolgen van een ongeluk niet overleefde.

Maar afscheid nemen is ook ruimte maken voor nieuwe dingen. Toen ik afscheid moest nemen van mijn dagelijkse rondje hardlopen, kwam er tijd vrij om regelmatig te gaan zwemmen. Toen ik de poes moest laten inslapen, durfde ik mee te gaan doen aan tweedaagse wandelingen. Toen dat te zwaar werd, werd ik lid van een gezelschap dat 1 x per maand een dagwandeling maakt. Als ik later een rollator nodig heb, ga ik daar iets voor bedenken. Als ik niet meer kan lezen, ga ik aan de luisterboeken en organiseer ik een luisterclub. Voor senioren geldt nog meer dan voor jongeren dat zij steeds meer met afscheidnemen geconfronteerd worden. De kunst is dan een komma te zien, en niet een punt. Heeft u iets aan deze hoopvolle gedachte waarmee ik mijn eigen 'adieus' probeer te verlichten?

Marjolein Copier, bestuur Seniorenplatform