Komaan, je kunt het!

Het is leuk als mensen je werk (h)erkennen. Dat zal iedereen die iets maakt kunnen beamen. Het komt niet vaak voor, maar ik beweeg me dan ook liever onopvallend door de menigte. Ik schrijf wel in opdracht, maar niet als het op de columns aankomt. Het is dan veel leuker om stille verhalen te laten bewegen door gebeurtenissen in historisch of ander perspectief te zetten. Ik kan ook iedereen aanraden om eens gewoon ergens te gaan zitten en naar mensen te kijken. Het zal je op een positieve manier verbazen wat je allemaal ziet, erg leuk!

Niet geheel onopvallend was ik afgelopen zaterdag bij de Keizerloop bij Huis Doorn. Minder goed getraind dan gepland heb ik er, als bewoner van Doorn, toch weer aan meegedaan. Iemand moet toch als laatste binnenkomen, maar het ging mij om de uitdaging – zeker niet om de winst. Het heeft nu eenmaal z'n charme om mee te doen aan evenementen als je daar vanaf de allereerste editie bij bent geweest. Al is het maar om stiekem te kijken of de feedback op de vorige editie nog iets heeft opgeleverd. Terwijl de renners vorig jaar een medaille kregen die net zo goed van uit een feestwinkel had kunnen komen, kon men dit jaar een medaille bestellen. Er stond alleen nergens dat men dit uiterlijk de donderdag voor het event moest doen. En dat speciale T-shirt? Volgens de website was deze te bestellen, maar het hoe of wat stond nergens. Contact met de organisatie leverde een 'we hebben geen T-shirts dit jaar' op, maar in de krant stond vervolgens weer van wel. Erg duidelijk en professioneel kwam het allemaal in ieder geval niet op mij over.

Ik werk zelf als congresmanager en organiseer bijeenkomsten die één of twee dagen kunnen duren. Het nakijken van de website en een interne notitie kan al veel onduidelijkheden voorkomen. Dat scheelt niet alleen enorm veel tijd, maar maakt de communicatie met de potentiële deelnemers ook veel duidelijker.

Ondanks mijn tactiek om lekker onopvallend te blijven, is dat met een enorm startnummer gekoppeld aan je naam toch minder makkelijk. Afgelopen zaterdag werd ik dan toch even herkend en aangesproken op mijn werk. (Ik zal zijn privacy respecteren en geen naam noemen) Terwijl ik noest bezig was met het opspelden van mijn startnummer hoorde ik hem zeggen 'Je gaat toch niet iets zuurs schrijven hè?'. Ik begon te glimlachen, met name omdat ik niet aangekeken werd tijdens deze vraag. Ondanks de starre mailwisseling en aangepaste route (het was niet alleen mijn horloge die een langere afstand aangaf dan de borden) heb ik het best naar mijn zin gehad. Ik kan me niet heugen ingehaald te zijn door anderen die al aan hun tweede ronde begonnen waren, maar meedoen voor de winst was sowieso niet mijn doel. Wat ook mooi meegenomen was: het bleef droog! Terwijl Evy Gruyaert via mijn iPod bekrachtigend aan het coachen was en ik lekker aan het trainen was heb ik weer een sessie afgerond. Hardlopen is niet voor iedereen, maar buiten zijn doet iedereen goed.

Stephanie van Baggem